"Pozwól mi wejść" John Ajvide Lindqvist

 

"Pozwól mi wejść" John Ajvide Lindqvist, Tyt. oryg. Let Me In, Wyd. Zysk i S-ka, Str. 492

 

Ciemność zaprasza. Ale nie każdego. 

 

Jak na typową jesieniarą przystało uwielbiam wszystkie mroczne, nastawione na klimat powieści. Szczególnie te, które już od pierwszych zapowiedzi wydają się idealnie wpasowywać w mój literacki gust. Nie ukrywam więc, że wobec Pozwól mi wejść miałam ogromne oczekiwania. I co? I bawiłam się przy lekturze lepiej niż dobrze!

Zacznijmy od samej formy książki, która mimo swojej potężnej liczby stron wydaje się oszczędna w słowach i zamknięta w kameralnej atmosferze. Autor nigdzie się nie spieszy, powoli snuje swoją opowieść, wypełnia ją odpowiednimi szczegółami, koncentruje się na złożonej kreacji bohaterów, idealnej do głębszej analizy. To wszystko ma swój cel, ma wyciszyć nasz umysł i przygotować na nadchodzące zdarzenia, które wzbudzą silne emocje, przywołają lęk i dreszcze biegające po plecach. Nim jednak to nastanie odbędziemy podróż w głąb ludzkich pragnień oraz niespełnionych aspiracji, rozgaszczając się na kilka niezapomnianych godzin w małym, sztokholmskim miasteczku. 

Oskar ma zaledwie dwanaście lat a już przyszło mu się mierzyć z odrzuceniem przez rówieśników. Nieśmiały, zakompleksiony, nie marzy już nawet o życzliwej osobie. Ani dom, ani szkoła nie są jego miejscem ukojenia. Na szczęście pewnego dnia po sąsiedzku wprowadza się Eli, jego rówieśniczka, która wydaje się skora do zawarcia przyjaźni. Jest inna niż wszyscy, wychodzi z domu tylko po zmroku, ale czy to w czymś przeszkadza? Jednak wraz z pojawieniem się dziewczynki w okolicy zaczynają ginąć nastolatki. I to już może stanowić większy problem.

Nie jest to horror w czystej postaci, rasowy fan gatunku na pewno nie będzie bał się przewracać kolejnych stron (a szkoda), natomiast autor tak mądrze prowadzi klimat, że samo napięcie zapewnia odpowiednie fajerwerki w naszej wyobraźni. Lubię ten moment, gdy strach bierze górę nad racjonalnością i tego mi tutaj zabrakło, natomiast nie mogę napisać, że źle bawiłam się podczas lektury, ponieważ z przyjemnością towarzyszyłam Oskarowi oraz Eli, dopatrywałam się w ich emocjach cząstki siebie samej i widziałam typowe ludzkie marzenia, niewypowiedziane nadzieje czy obawy co samo w sobie było wielką zaletą powieści. Jak wspomniałam wyżej za odpowiednie odebranie treści odpowiadała atmosfera, poczucie niepewności, przewrotności zdarzeń i to wystarczyło, by z przygód młodych bohaterów stworzyć naprawdę dobry, w pełni angażujący thriller. Czasami wystarczy tylko czuć na sobie wzrok nieznanego, by mieć się na baczności a ten efekt utrzymywał się tutaj do samego końca.

Typowo jesienna, pięknie łącząca się z szybko zapadającym zmrokiem, dedykowana deszczowym, wietrznym dniom dla podbicia efektu. Natomiast czytania niezależnie od dnia ni pory roku zawsze dostarczy dużej przyjemności odkrywania tajemnic skrywanych tuż pod powierzchnią. "Pozwól mi wejść" wpływa na wyobraźnię, podsuwa obrazy, których nie ma i zaprasza do głębszej analizy, ciasno otulając nas swoimi ramionami. Nie mogę zarzucić tej książce niczego, ponieważ zadałabym kłam własnym emocjom - bawiłam się wybornie, nawet jeśli żałuję, że nie była ona bardziej straszna. Natomiast sam efekt stworzony przez autora wystarczył, abym mogła Wam ją polecić z pełną świadomością.  

"Tkająca Wiatr" Julie Johnson

 

"Tkająca Wiatr" Julie Johnson, Tyt. oryg. The Wind Weaver, Wyd. Zysk i S-ka, Str. 544

 

Jej przeznaczeniem jest burza, lecz burza szaleje również w jej sercu. 

 

Myślę, że każdy fan gatunku czekał na premierę powieści Julie Johnson równie mocno co ja. Zapowiedzi sugerowały przygody nie mające końca, podszyte silnymi, romantycznymi scenami. Czy autorka faktycznie spełniła swoje obietnice? 

Zdecydowanie! Miałam ogromne oczekiwania wobec tej książki, które praktycznie zostały spełnione na pierwszych stu stronach, dalej dawkowałam sobie lekturę jak tylko mogłam, ponieważ nie chciałam, żeby czas spędzony w towarzystwie bohaterów minął zbyt szybko. A jest to przecież wyczyn, gdy mówimy o ponad pięciuset stronach! Potężne tomisko wydaje się jednak zaledwie ułamkiem tego co siedzi w głowie autorki, ponieważ startowy tom jest wielką przygodą, owszem, ale jednocześnie wstępem, częścią opisową (na pewno nie nużącą, nie nudną!), która otwiera przed nami drzwi do świata nowych zasad, nieszablonowych bohaterów czy trudnych wyborów, więc tuż po zamknięciu książki miałam zaostrzony apetyt na więcej. Nie mogę jednak zapomnieć o samym stylu autorki, który odegrał tutaj kolosalną rolę. Do tej pory znałam ją od strony typowo romantycznej, więc poniekąd wiedziałam czego się spodziewać, ale wydaje się, że w nowym gatunku Johnos rozwinęła skrzydła i piękny sposób pokazała jak łatwo przychodzi jej snucie w pełni plastycznej, obrazowej, dojrzałej oraz inteligentnej przygody. 

Anwyvn mierzyło się z niebezpieczeństwem wojny i nie miało już siły na plagę maegii. Półelfy zabijane na miejscu nie miały prawa głosu. A jednak tajemniczy mężczyzna przerwał egzekucję Rhyi. Dlaczego? Wydawał się jeszcze bardziej niebezpieczny niż cała trudna sytuacja w której się znalazła. Wraz z nim przemierzy pustkowia Norlandii i niespodziewanie odkryje wiele rozwiązań podczas tej przejmującej podróży. Tylko czy faktycznie jest gotowa na to co ją czeka? Czy udźwignie świadomość swojego przeznaczenia? 

Zacznijmy od motywu fantastycznego, który nadaje bieg akcji i prowadzi do ciągu przyczynowo-skutkowego. Dobrze przemyślana sytuacja bohaterów, powolne odkrywanie wszystkich asów z rękawa oraz pozostawienie jeszcze sporego pola do popisu pozwoliło autorce przedstawić świat w którym funkcjonowały postacie jako niebezpieczny, ekscytujący oraz wypełniony po brzegi detalami, które chłonęłam z zaskakującym zaangażowaniem. Dalej było tylko lepiej, ponieważ mnogość wątków konkurowała o uwagę z elementami romantycznymi, gdy pomiędzy Rhyą a jej porywaczem (oprawcą a może wybawicielem?) zaczęły buzować nie łatwe do zrozumienia emocje. Ich relacja rozwijała się w wyjątkowo błyskotliwy sposób, nic nie było przesadne, żaden ruch przerysowany a wszystko miało konkretne uzasadnienie w wypowiedzianych słowach czy podjętych czynach. I chociaż chciałabym rozpisywać się o tym w nieskończoność - nie mogę, ponieważ największą przyjemnością będzie samodzielne odkrywanie sekretów obu postaci oraz rozumienie ich działań. Bez wątpienia w tym wszystkim swój nie mały udział miał uwielbiany przeze mnie motyw drogi, który pięknie pokazał wpływ życiowych doświadczeń na rozumowanie niektórych faktów, na zmianę charakterów czy odnajdywanie w sobie wewnętrznej siły. Jak sami widzicie nie zabrakło więc niczego a pojawiło się wszystko, budując historię wartą każdego przeczytanego słowa.

Odrzućcie wszystko co właśnie czytacie, nie myślcie o żadnej innej książce i nie chcę słyszeć, że ten gatunek nie jest dla Was. O nie, żadnych wymówek! "Tkająca Wiatr" to w pełni dojrzała, inteligenta książka nakierowana w stronę dorosłego czytelnika, która otwiera przed nami możliwość przeżywania wielkich przygód, poznania charyzmatycznych bohaterów z których losów możemy czerpać inspirację oraz emocji uderzających silnie zarówno w nasze wyobraźnie jak i serca. Przyznaję, że nie spodziewałam się aż tak silnego działania lektury na moją literacką duszę a jednak - przepadłam na całego. I jedyne czego mogę sobie życzyć (i Wam również), by kontynuacja pojawiła się jak najszybciej. 

"Nieznajomi" Izabela Janiszewska

 

"Nieznajomi" Izabela Janiszewska, Wyd. Czwarta Strona, Str. 400 

 

Uważaj, by nie podejść zbyt blisko, bo możesz zobaczyć rzeczy, których wcale nie chcesz oglądać. 

 

Izabela Janiszewska nie bez powodu zjednuje sobie kolejnych fanów, ponieważ pisze tak, że nie da się odłożyć jej książek choćby na minutę. Idealnym przykładem jest jej najnowsze dzieło "Nieznajomi", które łączy w sobie wszystko co niezbędne do przeżycia niezapomnianej, literackiej podróży.

Muszę przyznać, że mam ogromną słabość do thrillerów psychologicznych, które w jakiś sposób wplątują w grono bohaterów stare posiadłości. Tutaj co prawda zaniedbany dom jest jedynie polem do tragicznych wydarzeń a i tak znacznie mocniej podbija klimat,dodaje niepewność, sugeruje, że skrzypienie starych desek nie jest spowodowane jedynie silnym wiatrem. Autorka wie jak wpłynąć na naszą wyobraźnię, snuje manipulacyjną historię, w której wszystko może się wydarzyć podszytą lekką formą, dobrym stylem, plastycznym przekazem i mocną koncentracją na profilach postaci, które mają znacznie więcej do powiedzenia niż wydaje się na pierwszy rzut oka.  

Greta liczyła na nowy start po rozwodzie, ciszę oraz spokój. A jednak pewne starsze małżeństwo wprowadzające się tuż obok niej nie dawało jej spokoju. Dziwne sygnały sugerowały, że nowi sąsiedzi skrywali pewną mroczną tajemnicę, więc kobieta zdecydowała się odkryć ich sekret. Nie spodziewała się, że w ten sposób wprawi w ruch machinę niebezpieczeństwa praktycznie niemożliwą do zatrzymania. Mnożyć się będą kłamstwa, intrygi oraz niedomówienia a w oknie pojawi się twarz przywołująca więcej pytań niż odpowiedzi.  

Fabuła pięknie pokazuje jak zmienia się nasze życie pod wpływem jednej chwili. Ciekawość Grety doprowadziła ją na skraj niebezpieczeństwa, ale kto z nas nie zachowałby się tak samo, czując, że w bliskim otoczeniu dzieje się coś złego? Fabuła zamknięta w dusznej, kameralnej atmosferze koncentrowała się przede wszystkim  na obrazie psychologicznym wszystkich postaci, podrzucała naszej wyobraźni mylne tropy i ślepe zaułki a dodatkowo łączyła to wszystko ze skrajnymi emocjami, ponieważ do samego końca nie wiedziałam co powinnam czuć. Doceniałam natomiast wszystkie detale idealnie dopełniające dzieła, zatapiałam się w morzu wszechobecnych sekretów nie mając ochoty go opuszczać i dawkowałam sobie lekturę jak to tylko było możliwe, bo nie chciałam, by skończyła się za szybko. Dawno nie czytałam tak błyskotliwego thrillera, który wydawał się taki prywatny, osobisty, otulający czytelnika swoimi ramionami i nie wypuszczający go z objęć nawet, gdy pozwaliśmy już ostateczne rozwiązanie.

Nie od dziś wiem, że Izabela Janiszewska potrafi dobrze pisać, ponieważ czytałam jej wcześniejsze książki. A jednak z zaskoczeniem stwierdzam, że "Nieznajomi" to historia, która mnie zaskoczyła i to porządnie! Odpowiednia dramaturgia, napięcie oraz fantastycznie przedstawiony klimat przełożyły się na ekscytującą opowieść o ludziach, którzy skrywają mroczne tajemnice. Oto więc idealny wybór do poczytania jesiennym popołudniem, najlepiej w deszczowy, wietrzny dzień dla podbicia atmosfery. Osobiście jestem zachwycona!

"Nie ta córka" Dandy Smith

 

"Nie ta córka" Dandy Smith, Tyt. oryg. The Wrong Daughter, Wyd. Czwarta Strona, Str. 496

 

Jedno straszne kłamstwo. 

 

Jaka jest cena kłamstw, sekretów oraz niedomówień? Pisze o tym Dandy Smith w powieści pełnej ekscytujących momentów. Czyżbym odnalazła zatem nową ulubioną autorkę? Bardzo możliwe!

Każda dobra historia zaczyna się od klimatu i tutaj nie było inaczej. Gęsta atmosfera przywitała mnie na pierwszych stronach, aby kusić niepewnością zdarzeń, pozwolić lepiej przyjrzeć się bohaterom oraz czuć na karku oddech niebezpieczeństwa. Autorka manewrowała między mocnym motywem psychologicznym a dużą realnością prozy życia, dzięki czemu mocno zaangażowałam się w treść i przyznaję, że losy postaci ani przez moment nie były mi obojętne. Solidna porcja emocji, intensywność akcji oraz podjęta tematyka idealnie wpasowująca się w mój literacki gust zaowocowały wieczorami pełnymi rosnącej ekscytacji przy naprawdę dobrze przedstawionym thrillerze. 

Caitlin i Olivia cieszyły się, że w końcu doceniono ich odpowiedzialność i pozostawiono same w domu. Niestety doszło do tragedii i starsza córka przepadła bez wieści. Jednak nie na zawsze. Jedna tragiczna noc rozdzieliła Olivię z rodziną na szesnaście lat, do momentu, gdy dziewczyna nie odnalazła się cała i zdrowa. Jedynie Caitlin wydawała się niezadowolona z całej sytuacji, mając przeczucie, że cała ta sytuacja jest dziwna i pełna niedomówień. Obraz wspomnień tamtej nocy różnił się bowiem diametralnie w opowieściach obu sióstr a każda skrywała własne sekrety.

Dobra historia pełna napięcia, która mocno ingeruje w prywatne sprawy typowej rodziny. Potrafimy więc bez problemu przełożyć obraz zdarzeń na prawdziwe życie co budzi jeszcze więcej konsternacji, ponieważ trudno ocenić jak sami zachowalibyśmy się na miejscu postaci. Tutaj mrok gęstnieje ze strony na stronę, bohaterowie ewidentnie wiedzą więcej niż chcą powiedzieć i odgrywają założone z góry role, które wprowadzają piękny chaos psychologiczny i jednocześnie podważają prawdę tragicznej nocy. Bawimy się zatem wybornie łącząc kropki, snując własne domysły, próbując rozszyfrować wszechobecne kłamstwa a ostatecznie i tak czujemy się miło zaskoczeni, gdy autorka zmierza do wybuchowego finału. Wszystko w tej książce było odpowiednio przemyślane, świadomie dawkowane i wpływające na nasze szare komórki, wyróżniając się na tle innych powieści tego gatunku oraz zmuszając nas do analizy na długo po zamknięciu ostatniej strony.

Jesień to idealny czas dla fanów thrillerów, ponieważ na literackim rynku pojawia się wiele ekscytujących nowości. Sama odnalazłam kilka nowych nazwisk, które zapisałam na listę ulubieńców a nazwisko Dandy Smith zajmuje jedno z czołowych miejsc na liście. "Nie ta córka" pisana jest z pomysłem, w pełni wykorzystuje swój potencjał, uwypukla talent autorki, zapewnia nam kilka wieczorów przejmującej przygody, która prowadzi do zguby głównych bohaterek. Jedna noc rzuciła piętno na lata dorastania pod jarzmem lęku oraz wyrzutów sumienia a dziś przyszło rozliczyć się z tego rachunku. Wyborna uczta!

"Przemyśl to!" Alex Bellos

 

"Przemyśl to!" Alex Bellos, Wyd. Poznańskie, Str. 224

 

Myślisz, że jesteś nieomylny? Pomyśl jeszcze raz. 

 

Jako przerywnik pomiędzy fabularnymi treściami czasami sięgam po coś zupełnie nowego. Tak trafiłam na powyższą publikację, która zaintrygowała mnie już w zapowiedziach i utrzymała swój status trafiając w moje ręce.

To książka angażująca szare komórki czytelnika, mocno dająca do myślenia, w pełni zachęcająca do interakcji. Treść nie jest fabularna, ponieważ wewnątrz czekają na nas liczne wyzwania i łamigłówki oraz warte zapamiętania fakty i przyznaję, że to całkiem przyjemny zamiennik dla innych książek. Już wcześniej zmierzyłam się z pomysłowością autora przy lekturze Czy rozwiążesz moje problemy? i byłam równie zachwycona co teraz! Jako czytelnik wciąż poszukujący nowych bodźców oraz wyzwań nie mogę podważyć inteligencji Bellosa, który z podziwu godną precyzją prezentuje zbiór 70 zagadek logicznych.

Publikacja ma na celu pokazanie nam naszej omylności w najmniej spodziewanych momentach. Zagadki, które wydają się banalnie proste nagle przysparzają trudności. Autor wyjaśnia nam jak łatwo oszukać umysł, jak szybko poddajemy coś grze pozorów i dajemy się wmanewrować w złudzenia, które tylko na pierwszy rzut oka wydają się takie jak być powinny. Wiele dziedzin, manipulacji, iluzji oraz złudzeń optycznych przełożyć się na naprawdę intrygującą lekturę. 

Wydaje się, że Bellos przoduje w temacie, ponieważ pośród innych publikacji (bardziej opierających się na zagadkach kryminalnych) tutaj głównym bohaterem jest nasz mózg czy podświadomość. Nie tylko mierzymy się z czyhającymi na każdej stronie wyzwaniami, ale możemy zrozumieć jak działa nasza głowa podczas ich rozwiązywania. Autor w jasny sposób tłumaczy zachodzące procesy, wyjaśnia dlaczego podążamy taką a nie inną drogą i umożliwia nam spojrzenie na wybrane sytuacje w zupełnie nowym świetle.Otrzymujemy zatem nie tylko przyjemną rozrywkę, ale i ciekawą lekcję wartą zapamiętania.

Chociaż wydaje się, że Przemyśl to! to książka do przeczytania i zapomnienia, wcale tak nie jest. To ciekawa forma rozwoju naszego umysłu, igranie sobie z inteligencją czytelnika oraz nauka obchodzenia niektórych zdarzeń naokoło. To idealna publikacja dla wszystkich ceniących sobie indywidualny rozwój, ciekawa, dobrze przedstawiona, w sam raz nadająca się na prezent dla siebie lub bliskich nam osób. Na pierwszy rzut oka niepozorna, ale jestem przekonana, że gdy tylko weźmiecie ją w swoje dłonie, docenicie zaangażowanie autora. 

"Zabiłaś mnie pierwsza" John Marrs

 

"Zabiłaś mnie pierwsza" John Marrs, Tyt. oryg. You Killed Me First, Wyd. Czwarta Strona, Str. 432

 

Kto przetrwa, a kto stanie w ogniu? 

 

Mam wrażenie, że każda kolejna książka Johna Marrsa wydaje się być jeszcze lepsza od poprzedniczki. A przecież nieustannie zachwycam się talentem autora, który pisząc w moim ulubionym gatunku zapewnia mi moc niezapomnianych wrażeń. Zabiłaś mnie pierwsza idealnie obrazuje zaangażowanie Marrsa i porywa nas w sam środek niebezpiecznej rozgrywki. 

Od pierwszych stron otula nas gęsty klimat. Wiszące w powietrzu poczucie grozy potęguje się z każdą kolejną stroną, chociaż pozornie nic nie wskazuje na tak dramatyczny obrót wydarzeń. A jednak autor doskonale potrafi igrać sobie z wyobraźnią czytelnika, wodzić go za nos, wprowadzać w ciemne zaułki bez wyjścia, by maksymalnie skoncentrować naszą świadomość na w pełni wiarygodnej, mocno emocjonalnej akcji pierwszego planu. Do tego dorzucimy złożone sylwetki postaci idealne do głębszej analizy i otrzymujemy powieść od której nie sposób się oderwać a która zaczyna płynąć w naszych żyłach buzując krew, przywołując szok oraz niedowierzanie.

Margot i Anna z przejęciem przyglądały się nowej sąsiadce reprezentującej sobą cechy idealnego życia. Liv na pozór wydawała się ucieleśnieniem tego co obie przyjaciółki już dawno utraciły. A jednak po płaszczem ciepłych słów oraz serdecznych uśmiechów zaczęło pojawiać się coś więcej. Jedenaście miesięcy później jedna z nich obudziła się w samym środku wielkiego ogniska a płomień zacieśniał swoje ramiona. Jak się tu znalazła? I czy uda jej się przetrwać? 

Główną cechą tej książki są sekrety, które budują mur pomiędzy bohaterkami i powoli ujawniają prawdę na ich temat. Nim jednak odkryte zostaną wszystkie karty poznamy trzy przyjaciółki z zupełnie innej strony, zdążymy złapać z nimi wspólny język i zapałać sympatią. Angażujemy się w ich losy, stawiamy siebie samych na miejscu każdej z nich a później przeżywamy szok, gdy autor umiejętnie manipuluje faktami i całkowicie zmienia świadomość akcji. Jak jak uwielbiam autora za jego lekkość budowania fabuły, za inteligencję, świadomość oraz wplatanie w całość czarnego humoru rozładowującego wszechobecne napięcie. W tej historii wszystko wydaje się być na swoim miejscu, ekscytacja rośnie z każdą przerzuconą stroną a intrygi, sekrety oraz podstępne manipulowanie faktami przełożą się na finał o którym szybko nie zapomnę. 

"Zabiłaś mnie pierwsza" to powieść, która skutecznie przebija się przez tłum pozostałych lektur w tym gatunku. Thriller wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju, pisany ręką doświadczonego autora, któremu nie straszne są psychologiczne kombinacje. To jedna z tych historii, które przeciąga się wedle możliwości jak najdłużej, by przyjemność ich czytania nie dobiegała końca. John Marrs podbija serca fanów gatunku i robi to w podziwu godnym stylu! Jesteście gotowi na niekończące się fabularne twisty? Zdecydowanie polecam!

"Sygnalista" Robert Peston

 

"Sygnalista" Robert Peston, Tyt. oryg. The Whistleblower, Wyd. Zysk i S-ka, Str. 440

 

Polowanie na zabójcę prowadzi na sam szczyt… 

 

W poszukiwaniu intensywnej lektury pełnej ukrytych znaczeń trafiłam na propozycję od Roberta Pestona. Zaintrygował mnie opis z okładki i porzuciłam inne książki na rzecz dobrze rokującej akcji. Czy było warto? 

Tak! Bardzo lubię fabułę, która poza główną narracją wprowadza na scenę głębokie tło. Tutaj od pierwszych stron warto było rozglądać się dookoła, ponieważ autor miał konkretny pomysł, który realizował krok po kroku. Dużo ważnej treści pojawiało się w domysłach czy niedomówieniach a otaczające nas problemy przeplatały się z w pełni przemyślaną akcją nadając jej realności oraz odbicia w rzeczywistym świecie. Dodatkowo autor miło zaskoczył mnie lekką formą, pozwalającą od razu wgryźć się w wydarzenia oraz kreacją postaci idealną do głębszej analizy. Pojawiło się zatem wszystko co niezbędne, by zapewnić mi maksymalny komfort spędzania czasu przy dobrej lekturze. 

Przenosimy się do roku 1997, obserwując jak zdesperowany rząd po omacku próbuje realizować serię pomyłek. Gil Peck, dziennikarz polityczny, obserwuje chaos z bezpiecznej odległości, przekonany, że zna wszystkie zasady  tej skomplikowanej gry. Jednak pewnego dnia w wypadku ginie jego siostra, więc mężczyzna zaczyna bardziej przypatrywać się związanym z tym motywom. Szybko dochodzi do wniosku, że śmierć Clare  nie była przypadkowa.

Sieć wzajemnych powiązań, próba zatuszowania prawdy, manewrowanie między półsłówkami oraz przyglądanie się bohaterom, którzy wiedzą więcej niż zamierzają zdradzić. Autor rozpoczął imponującą rozgrywkę pomiędzy jego fabułą a czytelnikiem, która na pierwszy rzut oka mogła wydawać się trudna w odbiorze przez mocne tło polityczne. Peston jednak przedstawił całość w sposób zrozumiały nawet dla laika, wprowadził odpowiednie detale, dopełnił to emocjami, zadbał, by w jego historii odnalazł się każdy, bez względu na literackie upodobania. I muszę przyznać, że wypadło to naprawdę dobrze, ponieważ dynamiczna akcja pełna ślepych zaułków oraz ekscytująca paleta barwnych emocji zapewniły mi kilka wieczorów wartej poświęconego czasu przygody.

"Sygnalista" mocno bazuje na motywach politycznych, ale to nie znaczy, że niezainteresowani tematem czytelnicy nie docenią wykonania oraz stylu autora. Robert Peston doskonale wiedział z której strony nas podejść, aby przekazać to co istotne, uświadomić nam problemy współczesnego świata a jednocześnie po prostu toczyć fabułę po brzegi wypełnioną niebezpieczeństwem idealnym do odgrywania bogatych scen w naszej wyobraźni. Muszę przyznać, że jestem bardzo miło zaskoczona książką i z czystym sumieniem - polecam każdemu!

"Trzech zabójców" Kotaro Isaka

 

"Trzech zabójców" Kotaro Isaka, Tyt. oryg. Three Assassins, Wyd. Zysk i S-ka, Str. 268

 

Ich misją jest morderstwo. Jego przeznaczeniem – zemsta. 

 

Po lekturze Bullet Train Kotaro Isaka zdobył moją ogromną sympatię. Jestem wielką fanką nieszablonowych powieści stawiających na silny wątek psychologiczny a autor w tym temacie czuje się jak ryba w wodzie. 

Na wstępie warto zaznaczyć, że to nie jest książka dla wszystkich. Nietypowa, zrywająca ze wszystkimi znanymi schematami, mocno zakręcona i ukazująca całą plejadę barwnych bohaterów zmieniających się na naszych oczach praktycznie ze strony na stronę. Jeśli jednak lubicie główkować podczas czytania, łączyć kropki i doszukiwać się tego co ukryte na drugim planie - zdecydowanie polecam. Autor wykazuje się bystrością umysłu, angażuje nas w kontrolowany przez siebie chaos i udowadnia, że w odpowiednich rękach na pierwszy rzut oka banalna treść może zmienić się w dojrzałą, pełną przygód całość.

W Tokio roi się od płatnych morderców. Tam każdy wydaje się mieć coś do ukrycia, każdy wiedzie drugie życie. Suzuki, młody nauczyciel, nie chcąc pogodzić się z wszechobecną niesprawiedliwością, bierze sprawy w swoje ręce. Chcąc pomścić śmierć żony dobrowolnie wstępuje w szeregi mafii. Nie spodziewa się jednak jak potężną machinę tym uruchomi i walcząc o przetrwanie zmuszony zostanie do podjęcia radykalnych kroków.  

Mnogość bohaterów i ich głębokie, złożone sylwetki psychologiczne to niepodważalny atut całej książki. Zatrzymujemy się przy każdym, rozkładamy go na czynniki pierwsze, próbujemy opanować niepokój, ale ten wydaje się już płynąć w naszych żyłach. Autor bardzo szybko zarzuca sieć i nie daje się nam z niej wyplątać, ale kto miałby na to ochotę przeżywając tak ekscytującą przygodę pełną pułapek do pokonania, tajemnic do rozwikłania, zależności do powiązania? Fabuła podąża tylko sobie znaną ścieżką, na początku trudno się w nią wgryźć a mnogość informacji może przytłoczyć, ale gdy tylko zaczyna się przejaśniać nam w głowie - dostrzegamy wyjątkowy spektakl. Podobnie jak w poprzedniej książce autora, tak i tutaj akcja wymaga od nas intensywnego zaangażowania, więc na bok wszystkie obowiązki, gdy toczy się na naszych oczach niebezpieczna rozgrywka na śmierć i życie. 

"Trzech zabójców" to książka, którą trudno zamknąć w jednym gatunku. Thriller, sensacja, literatura psychologiczna a nawet przygodowa. Ten misz masz przekłada się jednak na maksymalną przyjemność poznawania treści oraz wspomnianych wcześniej, niezwykle złożonych bohaterów, odgrywających w tym przedstawieniu najważniejszą rolę. To oni burzą nasz spokój, pobudzają szare komórki do intensywnej pracy, to także oni zapewniają towarzystwo, którego nie mamy ochoty opuszczać. Ze wszystkich jesiennych książek ta wydaje się najlepiej łączyć z szybko nadchodzącymi wieczorami i budować odpowiedni klimat do działania. 

"Śmierć między stronami" Alek Rogoziński

 

"Śmierć między stronami" Alek Rogoziński, Wyd. Filia, Str. 320

 

Co zrobić, kiedy między romansami i kryminałami znajdziesz… trupa? 

 

Nie ma nic przyjemniejszego niż nowa powieść Alka Rogozińskiego po ciężkim, wymagającym dniu. Nikt nie potrafi tak dobrze rozładować napięcia, rozbawić oraz jednocześnie zaangażować w śledztwo pełne przewrotnych momentów.

To pisana z przymrużeniem oka opowieść, w której wszystko może się wydarzyć. Intrygująca, nieszablonowa, podążająca własną drogą nieocenionych atrakcji. Proza autora towarzyszy mi nie od dziś i za każdym razem czuję się miło zaskoczona jego literacką kreatywnością oraz przelaniem na karty powieści wszystkiego co potrzebne do pełnego wciągnięcia czytelnika w świat niebezpieczeństw podszytych nutką inteligencji oraz uwielbianego przeze mnie sarkazmu. Tutaj każdy odnajdzie coś dla siebie, ponieważ przeplatające się ze sobą różnorodne motywy tworzą spójną, konkretną całość dzięki której nasza wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach.

Pewnego dnia do antykwariatu przyszedł mężczyzna i oddał rękopis pamiętników gwiazdy lokalnego teatru. Kilka dni później już nie żył. Właścicielka antykwariatu, w którym doszło do tragedii, postanawia najpierw przeczytać pamiętniki, dopiero później zgłosi się na policję. Ewentualnie. Niestety śledztwo przyciąga uwagę większej ilości ludzi niż można było się spodziewać. Kto w tym wszystkim odnajdzie ukrytą głęboko prawdę a kto ściągnie na siebie zagrożenie?

Komedia kryminalna z pomysłowymi scenami zawsze jest idealnym lekiem na wszelkie troski. Tutaj otrzymujemy od autora sporą dawkę silnych emocji, zabawnych dialogów, charyzmatycznych bohaterów a także błyskotliwości, która pięknie udowadnia niepodważalny talent Rogozińskiego. Przewracając kolejne strony podążamy po nitce do kłębka, snujemy własne domysły potencjalnych rozwiązań, doszukujemy się niewypowiedzianych powiązań pomiędzy bohaterami. Jednocześnie dawkujemy sobie lekturę, by trwała jak najdłużej i z entuzjazmem porzucamy codzienne obowiązki na rzecz książki, od której trudno się oderwać.

"Śmierć między stronami" bawi, intryguje i momentami daje również do myślenia. Jak? O tym musicie przekonać się sami, ale zapewniam, że nikt nie pożałuje wyboru. Alek Rogoziński po raz kolejny otula nas niczym ulubiony kocyk przygodą pełną podszeptów, ukrytych tuż pod powierzchnią wartości oraz nieocenionej zabawy pisanej intensywnymi emocjami połączonymi z inteligentnym poczuciem humoru. Czy można chcieć czegoś więcej? Oto idealna propozycja na jesienne wieczory! 

"Kres zła" Max Czornyj

 

"Kres zła" Max Czornyj, Wyd. Filia, Str. 384

 

Piekło to dopiero początek. Takiego seryjnego mordercy jeszcze nie było.

 

Niebezpieczeństwo nigdy nie śpi o czym skutecznie przypomina nam Max Czornyj. Jego cykl Komisarz Eryk Deryło doczekał się już czternastej odsłony a my na nowo z zachwytem przewracamy kolejne strony angażującej historii.

Dobry kryminał podszyty mrocznym klimatem. Już od pierwszych stron czytelnik ma poczucie, że wydarzy się coś niemożliwego a im więcej faktów poznajemy, tym trudniej nam rozgryźć potencjalne zakończenie. Mimo wielu wydarzeń z głównym bohaterem na pierwszym planie wciąż czujemy się zaopiekowani przez autora, który skutecznie unika powtórzeń oraz schematów, budując na nowo odrębną historię pełną ekscytujących wyzwań. Trudno więc odmówić tej lekturze, gdy wciąga naszą wyobraźnię w niebezpieczną rozgrywkę i z każdą stroną potęguje lęk przed tym co może wydarzyć się tuż za rogiem.

Podobno takiego mordercy jeszcze nie było. W Lublinie seryjny morderca zabija z zimną krwią i bawi się swoimi ofiarami pozostawiając tajemnicze znaki. Jego okrucieństwo mrozi krew w żyłach. Komisarz Deryło ma swoje podejrzenia co do tożsamości zbrodniarza, ale gdy trafia na ślad zaskakującego ośrodka zwanego Szeolem wszystko wywraca się do góry nogami. Ta sprawa będzie wymagała pomocy doświadczonych znajomych po fachu, ponieważ jak się okaże, niebawem rozpęta się prawdziwe piekło na ziemi.

Niepokojąca, intensywna w przesłaniu, bardzo dobrze poprowadzona. Autor podejmuje z czytelnikami psychologiczną grę, wprowadza nas w ślepe zaułki, podsuwa mylne tropy. Każdy z bohaterów zasługuje na uwagę i głębszą analizę, ponieważ profile psychologiczne (szczególnie tych opowiadających się po stronie zła) zapraszają nas do wewnętrznej debaty nad ludzką moralnością. Bawimy się wybornie podążając po nitce do kłębka, wszelkie, silne emocje doskonale łączą się z wszechobecnym mrokiem oraz niepewnością a wyścig z czasem dodaje całości odpowiedniej dramaturgii. Tak przemyślana, nastawiona na szaleństwo bohaterów i ich diaboliczną rozgrywkę fabuła po raz kolejny pokazuje niepodważalny talent autor. 

"Kres zła" to hipnotyzująca opowieść o mrokach ludzkiej duszy. Duszna, przepełniona złowrogą atmosferą, dedykowana czytelnikom, którzy lubią manewrować pomiędzy niewypowiedzianymi informacjami. Max Czornyj doskonale wie jak poruszyć nasze szare komórki, w odpowiednich momentach szokuje, kiedy indziej skłania do myślenia, ale przede wszystkim nieustannie udowadnia, że o odpowiednio przedstawiony kryminał to wyjątkowa uczta nawet dla najbardziej wymagającego czytelnika.

"Popielate słońca" Żaneta Pawlik

 

"Popielate słońca" Żaneta Pawlik, Wyd. Zysk i S-ka, Str. 352

 

Piękno rodzi się w mroku… 

 

Kiedy sięgam po nową książkę Żanety Pawlik wiem, że czeka mnie coś wyjątkowego. Autorka bacznie obserwując świat potrafi przelać na karty swojej powieści najpiękniejsze momenty zdecydowanie warte zapamiętania.

Przede wszystkim podążamy drogą powieści obyczajowej a to co napotkamy na szlaku: miłość, dramaty, niepowodzenia, będą wynikiem konsekwencji podejmowanych działań. Tutaj wszystko ma swoje uzasadnienie, motywy plastycznie się przeplatają a proza życia nadaje bieg całej akcji. Autorka w niezwykle umiejętny sposób potrafi uchwycić głębie prostych chwil, zmuszając nas do zatrzymania się, przeanalizowania niektórych zdarzeń, dostrzeżenia w nich tego co na co dzień omijamy w niepotrzebnym pędzie. To zmienia jej książkę w nie tylko piękną opowieść, ale i wartą zapamiętania lekcję życia.

Leszek stracił wzrok dawno temu a jedynym ukojeniem była dla niego pasja. Jednak na rzecz rodziny oddalił się od rzeźbiarstwa co przypłacił rozgoryczeniem oraz brakiem głębszych więzi z najbliższymi. Joanna podjęła szereg błędnych decyzji. Zaskutkowało to życiową oraz zawodową katastrofą. Jednak niespodziewanie, w splocie życiowych zdarzeń, poznała Leszka, ratując mu życie. I tak zaczęła się droga naznaczona szczerą przyjaźnią opartą na wzajemnym zrozumieniu.  

Czytam tą książkę i zastanawiam się jak sama postąpiłabym na miejscu bohaterów. Angażuję się w treść, odczuwam wszystkie emocje silniej niż przypuszczałam. Jestem obecna na każdym kroku losów postaci, bo dostrzegam w nich cząstkę siebie a jednocześnie mam świadomość, że dzięki nim mogę się zatrzymać, lepiej wczytać w problemy, zacząć słuchać swoich potrzeb i w końcu budować lepsze życie oparte na docenianiu chwil takimi jakie są. Nie jest to proza moralizatorska, nie jest to też mocny melodramat, ale autorka buduje opowieść pełną równowagi, pięknych słów oraz znaczących czynów, więc przez swoją wewnętrzną moc staje się dla nas dużo bardziej wartościowa. To wyjątkowa książka mająca wielorakie znaczenie, piękna, błyskotliwa, niepozorna w swojej opowieści a jednak cudownie uzależniająca.

"Popielate słońca" to blaski i cenie prawdziwego życia w połączeniu z bardzo dobrą kreacją psychologiczną bohaterów. Autorka kształtuje na naszych oczach dynamicznie zmieniające się charaktery, pokazuje wpływ środowiska na zachowanie oraz postrzeganie zdarzeń oraz udowadnia jak trudno wyjść z nabytego zgorzknienia. Lekiem na wszelkie zło wydaje się być spokojna, kojąca bliskość drugiego, życzliwego człowieka, ale czy to faktycznie jest takie proste? O tym musicie przekonać się sami sięgając po powieść, która pozytywnie Was zaskoczy. 

"Władca zazdrości" Ana Huang

 

"Władca zazdrości" Ana Huang, Tyt. oryg. King of Envy, Wyd. Czwarta Strona, Str. 520

 

Miał wszystko, czego mógł chcieć… oprócz niej. 

 

Kto ma ochotę na nową porcję romantycznych zdarzeń? Ana Huang powraca na scenę, by ponownie udowodnić nam, że powieści balansujące na granicy niosą ze sobą wielkie pokłady emocji. 

Jak czytać całą serię, żeby miała sens? Właściwie to według uznania. Autorka łączy tomy poszczególnymi smaczkami, ale są to niewielkie niuanse, które umożliwiając wybór danej lektury bez konieczności zachowania chronologii. Oczywiście fanom gatunku polecam zacząć od początku, ponieważ to wciągający cykl bazujący na licznych sercowych dramatach, ale każda książka trzyma wysoki poziom, opisuje inne losy bohaterów i w ten sam intensywny sposób trafia do naszego serca, więc która para postaci nie stanie u Was na pierwszym planie - na pewno nie będziecie rozczarowani. 

Vuk nie przepada za ludźmi. Mimo otaczającego go bogactwa preferuje skrytość, samotność i garstkę zaufanych przyjaciół obok siebie. Niestety jego mur zaczął pękać, gdy poznał piękną Ayanę, jak na złość zaręczoną z jego przyjacielem. Rozdarty między sercem a rozumem nie wie, że pozornie idealne życie modelki skrywa brutalną tajemnicę. Ona zamknięta w potwornym biznesowym układzie marzy jedynie o byciu szczęśliwą. Czy uda jej się w końcu osiągnąć cel? 

To nieszablonowy romans pełen sprzeczności czyhających na głównych bohaterów. Oparty na trudnych doświadczeniach w przeszłości pokazuje niełatwą drogę do przejścia zarówno przez Ayanę jak i Vuka. Obydwoje walczyli z własnymi demonami a autorka umiejętnie uchwyciła ich rozdarcie między tym czego pragną, a tym co wypada. Klimat był więc niesamowity, gęsty, mroczny i niosący niepewność wobec ich dalszych kroków a sama fabuła podszyta prywatnymi dramatami, które pięknie dopełniły dzieła. Vuk niespodziewanie sprowadził na nich dodatkowe niebezpieczeństwo co wzburzyło morze i tak potężnych już problemów a ja nie mogłam oderwać się do tak intensywnej akcji. Sam motyw romantyczny okazał się buntowniczy i nieprzewidywalny co ładnie kontrastowało z motywami poszukiwania własnego miejsca w świecie.

"Władca zazdrości" to dynamiczne sceny, niepewne działania bohaterów a także jutro stojące pod znakiem zapytania. Burzliwa fabuła pełna zaskoczeń oraz pomysłowych zwrotów akcji, pisana silnymi emocjami oraz wprawną ręką doświadczonej autorki. Ana Huang odnajduje się w scenach pomiędzy miłością a dramatem, dzięki czemu jej książki momentami rozpalają się do czerwoności. Jeśli więc szukacie angażującą lekturę na spokojne popołudnie - polecam.

"Zapisane w kartach. Rozdroża" Karolina Wilczyńska

 

"Zapisane w kartach. Rozdroża" Karolina Wilczyńska, Wyd. Czwarta Strona, Str. 320

 

Emilia postanawia zacząć wszystko od nowa. 

 

Po książki Karoliny Wilczyńskiej sięgam w ciemno - to niezawodne opowieści pełne ukrytych znaczeń, w których proza życia łączy się z cudownymi, niezapomnianymi przygodami bohaterów.

Lekka jak piórko a jednak mająca coś do przekazania. Autorka pisze w bardzo plastyczny, wiarygodny sposób a lata jej literackiej kariery ukształtowały odpowiedni, charyzmatyczny zarys kreowania bohaterów oraz budowania akcji w wyjątkowy sposób. To nie moje pierwsze, nawet nie drugie spotkanie z prozą Wilczyńskiej, ponieważ znam wszystkie jej powieści i śmiało mogę napisać, że za każdym razem zaskakuje oraz inspiruje mnie na nowo a postawiona przez nią poprzeczka wskakuje na jeszcze wyższy poziom. Jej najnowsza powieść to idealne uzasadnienie wszystkiego co najlepsze w prozie obyczajowej, która wpływa na wyobraźnię oraz daje do myślenia.

Czytamy o losach Emilii, która wraca do Kielc po paśmie życiowych porażek. Zamierz rozpocząć nowy start, nie patrząc w przeszłość. Niestety ta nie daje o sobie zapomnieć, gdy dawno skrywane lęki wychodzą na światło dnia. Ratunkiem ma być stary dom do odnowienia, skrywający dusze, będący azylem nie tylko dla niej, ale i dla innych kobiet. Tuż za rogiem spokojnie żyje pozornie idealna rodzina. Ale i tam wewnętrznie rodzą się podstępne demony. Już niebawem ich losy nierozerwalnie splotą się z historią Emilii zaczynając nowy rozdział.

Oto przed nami fabuła pisana z cudownym wyczuciem, bardzo intensywna w swojej treści a jednocześnie zupełnie nienachalna. Wszystko ma swoje miejsce, motywy rozwiązują się powoli na bazie otaczającego nas życia a to dodaje akcji realności i wiarygodności. Bohaterowie w swoim zagubieniu i próbie poszukiwania własnego miejsca w świecie przypominają nas samych a ich losy pisane są na bazie ciągu przyczynowo-skutkowego wynikającego z wcześniej podjętych decyzji. Cała powieść prezentuje sobą zatem niezwykle wysoki poziom pod każdym względem: intrygującej treści, głębokich postaci, podjętych wartości, które zaskakująco szybko trafiają do naszego serca.

"Zapisane w kartach. Rozdroża" to wyjątkowa lektura, która przypadnie do gustu każdemu poszukiwaczowi bogatych opowieści. Uniwersalna i ponadczasowa, błyskotliwa, świadoma, momentami wzbudzająca łzy wzruszenia. Dlaczego? O tym musicie przekonać się sami, ale gwarantuję, że już po pierwszych stronach - wiem z doświadczenia - przepadniecie w fabule. Karolina Wilczyńska po raz kolejny pokazuje się z najlepszej strony. 

"Rozważna i romantyczna" Jane Austen

 

"Rozważna i romantyczna" Jane Austen, Tyt. oryg. Sense and sensiblity, Wyd. MG, Str. 320

"Nieśmiałość to skutek poczucia własnej niższości, mniejszej lub większej."

Uwielbiam "Dumę i uprzedzenie" Jane Austen, ale muszę przyznać, że prawdziwą słabość mam do "Rozważnej i romantycznej". To historia, która ma wiele do powiedzenia a najlepsze wyczytać można pomiędzy wierszami. Mądra, błyskotliwa oraz szalenie dojrzała opowieść łączy pokolenia, ponieważ nawiązuje do wartości silnych tak samo kiedyś jak i dziś.

Nie sądzę, żebym komukolwiek musiała przedstawiać prozę autorki, ale jeśli jakimś cudem udało się Wam przejść obok niej obojętnie to koniecznie odsyłam, by nadrobić zaległości. Nawet czytelnik o lodowym sercu poczuje się miło zaskoczony prawdą płynącą z dialogów, trafnością opisów aż w końcu silną, niezależną kreacją postaci, które doskonale wiedzą do czego dążą i nie dają sobie wmówić, że są gorsi. Plastycznym stylem, piękną formą i poprzez wiele różnorodnych emocji Austen prowadzi nas przez romantyczną opowieść z dużym odniesieniem do prozy życia.

Początek XIX wieku maluje się w barwach pierwszych odważnych kroków kobiet do zrywania z przyjętymi schematami. To dopiero niepewne próby indywidualizmy, ale już widoczne i bardzo potrzebne. Pani Dashwood i jej trzy córki zmuszone są do poszukiwania nowego domu, ponieważ przedwcześnie zmarły małżonek nie zapewnił im odpowiedniej sytuacji materialnej. Dziś kobiety będą musiały zmienić swój status i żyć znacznie mniej wystawnie, ale szybko zorientują się, że skromnie nie znaczy gorzej. Na horyzoncie pojawią się przyjaciele oraz pierwsze sercowe rozterki a czytelnik otrzyma piękny, bogaty obraz psychologiczny postaci, który bez problemu będzie mógł przełożyć na współczesne wartości.

Ogromnie polubiłam bohaterki i bardzo trzymałam za nie kciuki, więc nic dziwnego, że wielokrotnie towarzyszyło mi wzburzenie związane z ówczesnymi poglądami. Siostry marzyły o spokoju ducha i wielkiej miłości a za to zderzyły się z murem pozycji społecznej i siły bogactwa. Autorka bardzo trafnie pokazała ludzki egoizm, zapatrzenie w blichtr i wszechobecną próżność, która kontrastowała z czystym, subtelnie naiwnym charakterem nastawionym po prostu na szczęście. Jane Austen pokazała swoim czytelnikom, że kierowanie się egoistycznymi pobudkami prędzej czy później doprowadzi do tragedii, ale w pierwszej kolejności ucierpią zawsze ci, którzy nigdy nie dążyli do wyrządzania krzywdy.

"Rozważna i romantyczna" to obowiązkowa lektura dla wszystkich zaangażowanych czytelników. Na pierwszy rzut oka to piękna, romantyczna opowieść z której aż biją różnorodne emocje, ale wczytując się głębiej dostrzeżemy wartości istotne także dzisiejszego dnia. Jane Austen w swojej powieści uchwyciła wszystko co niezbędne a w tle zarysowała piękne parki, malownicze miejsca i obowiązujące obyczaje co pięknie dopełniło dzieła. Wiele poruszanych motywów i niezależne kwestie sprawią, że w tej książce każdy znajdzie coś dla siebie.

"Wichrowe Wzgórza" Emily Jane Brontë

 

"Wichrowe Wzgórza" Emily Jane Brontë, Tyt. oryg. Wuthering Heights, Wyd. MG, Str. 448

"Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę żyć bez mojej duszy!"

Miłość to temat w literaturze znany i lubiany. Nie ma nic lepszego od płomiennego uczucia czy wybuchu emocji, gdy dwójka bohaterów - a może nawet i trójka czasami - nie może dojść do ładu z własnymi porywami serca. Na tym motywie powstało mnóstwo mniej lub bardziej ciekawych powieści, ale są też takie, które od wielu lat zajmują pierwsze miejsce w sercu wielu czytelników bez względu na wiek. Doskonałym przykładem jest historia zawarta na kartach powieści "Wichrowe wzgórza", która wzbudza mnóstwo skrajnych emocji i pozostaje z czytelnikiem na długo po zakończonej lekturze.

Emily Brontë napisała piękną, porywającą historię o trudniej miłości, w której losy dwójki bohaterów przeplatają między sobą szczęście i tragedię. Współcześnie znamy powieści o miłości szczęśliwe i przepełnione radosnymi chwilami, zupełnie inne niż mroczna historia namiętnego uczucia, które nigdy nie powinno mieć miejsca. A jednak to "Wichrowe wzgórza" stały się swojego rodzaju prekursorem dla dramatycznych miłosnych uniesień i jeszcze nie znalazłam powieści, która mogłaby dorównać jej fabułą czy płynącymi z każdej strony emocjami.

Emily Brontë włożyła w swoją powieść całe serce i widać to w każdym czytanym słowie. Piękny, niemal kwiecisty język mocno konkuruje z częstymi chwilami mrocznej atmosfery i złowieszczego klimatu. Dramatyczne chwile rozgrywane z subtelnym stopniowaniem akcji wspierane są przez dogłębne analizy wszystkich bohaterów - autorka zaprezentowała bogatą paletę osobowości, charyzmatycznych i indywidualnych postaci, które przyciągają do siebie jak magnes i intrygują zachowaniem, podejściem do życia i patrzeniem na sprawy w odmienny niż współczesny czytelnik sposób. A jednak to tworzy nieodmienny klimat tej powieści, który nadaje jej ram historii ponadczasowej i jedynej w swoim rodzaju, dzięki czemu nie sposób się od niej oderwać i każde kolejne przeczytane zdanie trafia do czytelnika o romantycznej duszy z siłą pocisku, bo ten nieświadomie chłonie wszystko co prezentuje mu Emily Brontë - kolosalny emocjonalny rollercoaster w którym każdy ruch ma znaczenie.

Heathcliff, mały cygański chłopiec który trafił do domu starego Earnshawa zapoczątkował swój losy nawet o tym nie wiedząc. Wielka przyjaźń z Katarzyną została przerwana przez Hindleya, by po latach z nadzieją wrócić do życia. Jednak Katarzyna nie czekała już na chłopca, którego tak kochała. Zaślepiona nadzieją na dostatnie życie wyszła za mężczyznę z wysoką rangą społeczną by poczuć się dowartościowana i ważna. Zapomniała jednak, że w życiu liczy się szczęście, którego na próżno szukać w domu z nieszczęśliwą miłością. Postać Katarzyny budzi wiele sprzecznych emocji przez jej podejście do życia, stosunek do Heathcliffa i egoistyczne pobudki. Jednak to Heathcliff skupia na sobie całą uwagę - prosty chłopiec nagle zmienia się w mrocznego mężczyznę, który czując na własnej skórze rozczarowanie wielką miłością zaczyna walkę ze światem. To najważniejszy motyw przewodni tej powieści - rozpacz, samotność, żądza zemsty, czyli emocje, które zmieniają człowieka nie do poznania.

To jedna z piękniejszych powieści o miłości jakie czytałam i zdecydowanie moja ulubiona lektura sióstr Brontë. Emily zaczarowała mnie bajkowymi opisami, siłą uczucia i życiowym tematem objętym ramami tajemnicy, mroku i niepewności. "Wichrowe wzgórza" czytałam niezliczoną ilość razy, poszczególne fragmenty znam nawet na pamięć a każde nowe wydanie jest dla mnie bodźcem do ponownego zagłębienia się w fabule. Tym razem nie było inaczej a ja zyskałam kolejną możliwość do tego by ponownie zachęcić Was do lektury tej niepowtarzalnej i ponadczasowej powieści chwytającej za serce.

"San. Rzeka która łączy, rzeka która dzieli" Grażyna Bochenek

 

"San. Rzeka która łączy, rzeka która dzieli" Grażyna Bochenek, Wyd. Mando, Str. 448

 

Historia, która nadal płynie. 

 

Reportaż ma to do siebie, że intryguje tych, którzy już od początku są do tego odpowiednio nastawieni. Wiem z własnego doświadczenia, ponieważ jeszcze do niedawna unikałam tego gatunku jak ognia, a dziś z wielką przyjemnością poszerzam swoją wiedzę. 

To ciekawa historia, która wydaje się przepływać obok nas nieświadomie. Nie wiem czy sama odkryłabym tyle faktów, gdyby nie powyższa książka. I chociaż wydaje się to niczym intrygującym, bo przecież podobne opowieści dosięgają nas z każdej strony, to w tym przypadku stworzony klimat oraz lekkość przekazu wręcz zachęcają do większego zaangażowania. Autorka ma talent jednoczenia czytającego z jej dziełem, pozwala w pełni popuścić wodzę wyobraźni a tuż po zamknięciu ostatniej strony - wyruszyć w podróż śladem poruszanych opowieści. 

Ludzie żyjący po obu stronach Sanu dziś doczekali się prawa głosu. Przez pokolenia kształtowały się losy wielu pokoleń, wielu narodów. Autorka wyciąga na światło dnia najciekawsze kwestie, pokazuje nieznane oblicza bohaterów podobnych do nas samych i zapewnia, że mimo upływu czasu, mimo wciąż płynącej rzeki, nie zmienia się prawda o tym, że każdy jest wobec siebie równy, zasługuje na odpowiednie traktowanie oraz zrozumienie. 

Trochę reportaż, trochę esej historyczny a trochę po prostu opowiadanie o tym jak się żyło kiedyś a jak jest teraz. Prosta książka o mocnym przekazie, sięgająca do kształtowania dziejów Polski i nie tylko, gdy głos otrzymają Ukraińcy, Rusin czy Grecy. Na ponad czterystu stronach rozgości się więc wiele wspomnień, wiele niewypowiedzianych do tej pory kwestii, zarówno tych dobrych i tych mniej przyjemnych, które musiały tutaj paść, by stworzyć spójną, ekscytującą całość. Sądzę, że nawet ten kto nie czuł się na siłach do tej pory sięgać po gatunek, może skusić się na lekturę jako ciekawy przerywnik po ciężkim dniu, jako wzbogacenie swojej świadomości o niepisanej granicy, która tworzy własną legendę. 

"San. Rzeka która łączy, rzeka która dzieli" to była przygoda, którą pochłonęłam szybciej niż przypuszczałam! Bardzo ciekawie napisana, merytoryczna i spójna a przy tym niosąca ze sobą pewien przekaz oraz konkretne wartości. Bez wątpienia to lektura warta poświęconego jej czasy, plastyczna i bogata w realne emocje, których nigdzie indziej nie znajdziecie. Niepozorna a jednak bardzo zaskakująca, ukazująca rzeczywistość o której być może przelotnie słyszeliśmy, ale dopiero dziś otrzymaliśmy konkretny wgląd. Polecam!

"Wypadek" Freida McFadden

 

"Wypadek" Freida McFadden, Tyt. oryg. The Crash, Wyd. Czwarta Strona, Str. 400

 

Koszmar, przed którym ucieka, to nic w porównaniu z tym, dokąd zmierza... 

 

Wydaje się, że Freida McFadden nie ma sobie równych w pisaniu ekscytujących thrillerów. Każda jej książka podbija poprzeczkę jeszcze wyżej a my nie możemy wyjść z zachwytu nad misternie skonstruowaną fabułą.

Na początku nic nie wskazuje na tak niepokojące wydarzenia. A jednak im dalej w treść tym więcej dziwnych sytuacji pojawia się na pierwszym planie a my szybko łączymy kropki snując własne domysły. Czasami pokrywają się one z fantazją autorki, kiedy indziej całkowicie się rozbiegają, ale zawsze pewny jest finał niemożliwy do przewidzenia. McFadden pisze z wielką swobodą, jej historie przypominają bazą typowe obyczajówki, w których znamy dogłębnie losy postaci, z którymi się utożsamiamy i którym kibicujemy. Dopiero później autorka umiejętnie wplata w całość mrok, sekrety, intrygi, niedomówienia i chociaż są sygnały, że niebawem zacznie dziać się naprawdę źle - czujemy się mile zaskoczeni, gdy fabuła się zagęszcza. 

Tegan decyduje się zrobić krok w nieznane i pozostawić przeszłość daleko za sobą. Wyrusza w samotną podróż do brata, ale nie dociera na miejsce. Śnieżyca odcina drogę kobiecie a para nieznajomych wyciąga do niej pomocną dłoń. Jednak to co miało być ratunkiem wydaje się misternie zaplanowanymi sidłami i gdy zaciera się granica między przyzwoitością a własnymi warunkami Tegan będzie musiała zadecydować co zrobić, by uchronić siebie oraz swoje nienarodzone dziecko.

Intensywna, pełna zaskakujących zwrotów akcji, dosadna w przekazie i momentami zapierająca dech. Niewątpliwą zaletą są tutaj twisty fabularne wręcz ociekające silnymi emocjami i poparte odpowiednio skonstruowanym klimatem, ale bohaterowie również zasługują na uwagę. To misternie poprowadzone sylwetki o bogatym podłożu psychologicznym, które zaskakują swoimi działaniami i dają  do myślenia podejmowanymi decyzjami. Nic nie jest tutaj takie jakie wydaje się na pierwszy rzut oka, każda kolejna strona niesie ze sobą niesamowitą zmianę scenerii a pod koniec - jak zawsze w książkach autorki - dochodzi do niepojętych przewrotów. I być może jest to w jakimś sensie nierzeczywiste, bo w niektóre zdarzenia aż ciężko uwierzyć, ale nie ma to znaczenia, gdy całość tak smacznie się prezentuje.

"Wypadek" to kolejna ekscytująca lektura w dorobku autorki. Pomysłowa, dobrze przedstawiona, w pełni wykorzystująca swój potencjał. Freida McFadden dzieli się ze swoimi czytelnikami wyjątkowym talentem, który rozbrzmiewa na wszystkich stronach jej powieści i mocny wpływa na naszą wyobraźnię. To idealna jesienna lektura, która w pełni angażuje, zaskakuje, przewraca cały nasz tok rozumowania. W duecie z kubkiem gorącej herbaty zapewni nam wyjątkowe popołudnie. 

"Amerykanka we Włoszech" Heddi Goodrich

 

"Amerykanka we Włoszech" Heddi Goodrich, Tyt. oryg. L’americana Wyd. Zysk i S-ka, Str. 312

 

Zmysłowa historia o miłości, dojrzewaniu i poznawaniu innej kultury.

 

Po lekturze "Zagubieni w Neapolu" bardzo miło wspominałam prozę autorki. Podobał mi się jej styl oraz bystre postrzeganie świata, więc z przyjemnością zdecydowałam się na nową propozycję Goodrich.

To prosta powieść płynąc niespiesznym rytmem, w której chodzi przede wszystkim o odnalezienie równowagi oraz własnego miejsca w świecie. Czerpiąca inspirację z prozy życia już na wstępie zapewnia nas o dużej wiarygodności zdarzeń oraz kreacji bohaterów. Wszystko wydaje się więc być na swoim miejscu, akcja podąża do wyznaczonego celu a autorka skrupulatnie realizuje plan, pozwalając nam utożsamić się z główną bohaterką za sprawą odpowiednich szczegółów. To taka przyjemna proza życia, pokazująca zachodzące zmiany wywołane konkretnymi decyzjami, niby prosta a jednak uderzająca w odpowiednie wartości. 

Frida ma zaledwie szesnaście lat, gdy trafia do Castellammare di Stabia pod Neapolem. To tutaj spędzi rok ucząc się języka oraz delektując włoską kulturą. Jednak na miejscu nie doświadczy jedynie tego co wypada a wręcz co należy, bowiem Włochy zaczną kształtować jej charakter, wyznaczoną nowe ścieżki, zmierzą z problemami świata młodych dorosłych, gdy na horyzoncie pojawi się Raffaele i pierwsze miłosne uniesienia. Czy Frida na pewno jest gotowa na nadchodzące nowości?

Trudno stwierdzić czy to historia pisana bardziej dla młodzieży czy może już doświadczonych przez życie czytelników. Jest nietuzinkowa, świadoma, pisana dla każdego, więc niezależnie od wieku czy upodobania odnajdziemy się na tle rozgrywanych wydarzeń. Czytamy o wchodzeniu w dorosłość, codziennych wyzwaniach, walce serca z rozumem oraz obserwujemy zachodzące we Fridzie zmiany co wydaje się najciekawszym elementem fabuły. Mimo swojej niespiesznej formy ta książka zatrzymuje przy sobie na dłużej, skłania do analizy, do refleksji, zaprasza do wspólnego przeżycia przygody, która będzie reprezentować także te trudne czy smutne emocje. 

"Amerykanka we Włoszech" przywodzi na myśl wakacje, podczas których dzieje się niemożliwe. To przyjemna dla wyobraźni opowieść poruszająca pod powierzchnią kilka ważnych, ludzkich motywów. Doszukujemy się bowiem lęku przed zaangażowaniem, bólu po odrzuceniu i niezrozumienie pod względem chwili uniesienia a to wszystko przykryte płaszczykiem swobody, zabawy, pierwszych ważnych chwil dorosłego życia. Idealna na jesienne popołudnia, w duecie z kubkiem gorącej herbaty. 

"Fallen Angel" Ilona Lewandowska

 

"Fallen Angel" Ilona Lewandowska, Wyd. Novae Res, Str. 232

 

Twoje wybory mogą strącić cię na samo dno piekła. 

 

Romans mafijny wydaje się rządzić swoimi prawami. Z jednej strony czytamy o wielkim niebezpieczeństwie, z drugiej obserwujemy sercowe rozterki. Ilona Lewandowska wykorzystała ten motyw w swojej debiutanckiej powieści i wydaje się, że wyszło jej to całkiem nie najgorzej.

Lektura co prawda opiera się na znanych schematach i nie przywołuje niczego nowego, ale jednocześnie napisana jest na tyle ciekawie, że zupełnie to nie przeszkadza. Delektujemy się po prostu rozgrywanymi wydarzeniami, śledzimy losy bohaterów, analizujemy ich wybory, próbujemy rozgryźć wiszące w powietrzu tajemnice. Autorka pisze lekko, jej dialogi są chwytliwe a jedynie przejścia pomiędzy motywami czasami były dla mnie zbyt surowe, ale wybaczam to na rzecz dobrze rokującej literackiej ręki. Polubiłam postacie wykreowane na pierwszym planie, intrygowały mnie osoby pojawiające się w tle, dobrze bawiłam się z tą książką, więc nie mogę narzekać. 

Carlotta kierowana impulsem kupiła dom na Sycylii obok klubu Fallen Angel. Nie spodziewała się jednak, że jego właściciel stanie jej na drodze ku realizacji marzeń. Wplątując się w płomienny romans dopiero po czasie zauważa tajemnice otaczające Vittorio. Okazuje się, że zajmuje się on handlem bronią stojąc na czele włoskiej mafii i sprowadzi na nich niebezpieczeństwo jakiego nikt się nie spodziewał.

Na największą pochwałę zasługują bohaterowie. Autorka nadała im rys charakteru, pozwoliła mówić co myślą a tym sposobem stworzyła dynamiczne sceny z ich udziałem. Sam motyw mafijny jak wspomniałam wcześniej nie wyróżnił się niczym nowym, ale jednocześnie był tylko tłem da wydarzeń, ponieważ najważniejszy był tutaj związek Carlotty i Vittorio. Wszystko pomiędzy nimi rozwinęło się dość szybko, pojawiły się wielkie wyznania oraz silne emocje a walka z pojawiającymi się przeciwnościami tylko umocniła ich relację. To była ciekawa przygoda, warta wkroczenia do tego niebezpiecznego świata, która skutecznie umiliła mi wolne popołudnie.

"Fallen Angel" to sympatyczna opowieść charakterystyczna dla swojego gatunku, w której chodzi przede wszystkim o wątek romantyczny. Ma pewne niedociągnięcia, jak to się zdarza wśród debiutów, ale nie psuje to radości przerzucania kolejnych stron, gdy z ciekawością przyglądamy się postaciom i trzymamy kciuki za odnalezienie przez nich szczęśliwego zakończenia. Idealna w duecie z kubkiem gorącej herbaty lub czekolady, do poczytania w deszczowe, jesienne popołudnie. 

"Kiedy serce powie dość" Marta Kurzawa

 

"Kiedy serce powie dość" Marta Kurzawa, Wyd. Novae Res, Str. 316

 

Nie zawsze to, czego chcemy, jest dla nas najlepsze. 

 

Czasami to co odgórnie narzuca nam społeczeństwo wcale nie jest najlepsze. I, jak przekonała się bohaterka powieści Marty Kurzawa, odejście od normy wychodzi na zdrowie.

Lekka i przyjemna dla wyobraźni opowieść o tym, że życie pisze własne scenariusze. Odnosząca się do prozy życia, czerpiąca inspirację z naszego otoczenia, wiarygodna, inteligentna, bazująca na konkretnych uczuciach. Czy można chcieć czegoś więcej? Sięgając po powyższą lekturę nie spodziewałam się tak przyjemnej historii a jednak autorka pozytywnie zaskoczyła  mnie swoim podejściem do tematu oraz przedstawieniem głównej bohaterki w sposób podobny do nas samych. 

Anka realizowała swoją listę rzeczy do osiągnięcia, chociaż nie przykładała wagi do jakości efektów swoich starań. Narzeczony nie był serdecznym mężczyzną a praca przyprawiała o problemy żołądkowe. Ale przecież każdy mierzy się z podobnymi dylematami, prawda? Jednak pewnego dnia poznała Pawła a ten pokazał jej, że życie może wyglądać zupełnie inaczej. Tylko czy dziewczyna była gotowa na zmiany?

Czasami nie zdajemy sobie sprawy, że gubimy się we własnych oczekiwaniach i ucieka nam między palcami coś naprawdę ważnego. Anka była idealnym przykładem kobiety współczesnych czasów, która z konkretną listą w ręce odhaczała punkty mimo braku ich wiarygodności. Wstrząs przyszedł w momencie zrozumienia, że nie trzeba gnać przed siebie, by być szczęśliwą, ale najpierw musiała zostać wypchnięta ze strefy komfortu. Doskonale to rozumiemy, utożsamiamy się z nią, trzymamy kciuki za odnalezienia własnego miejsca w świecie, ponieważ każda z nas mogła znaleźć się na jej miejscu. Wisienką na torcie okazał się sam motyw romantyczny, lekki jak piórko, pokazujący co w tym uczuciu liczy się najbardziej, gdy w świecie mobbingu i narzucanych wbrew naszej woli zasad, potrzebujemy wsparcia kochającej osoby.

"Kiedy serce powie dość" to niepozorna lektura niosąca ze sobą spore pokłady aktualnych problemów. Pokazuje świat w barwach jakie doskonale znamy a jednocześnie jest przy tym lekką, serdeczną opowieścią, idealną na relaks po ciężkim dniu czy poprawę humoru. Autorka zrównoważyła całość dodając wiarygodne detale, pisząc o miłości pojawiającej się w odpowiednim momencie, sięgając po emocje, które idealnie dopełniły całości. 

"Dziedziczka" Alexandra B. Swan

 

"Dziedziczka" Alexandra B. Swan, Wyd. Novae Res, Str. 320

 

Mrok przywdziewa nowe barwy…

 

Alexandra B. Swan powraca z kontynuacją swojej powieści fantastyczno-przygodowej i ponownie otwiera przed nami drzwi do świata, w którym wszystko może się wydarzyć. 

Jeśli nie mieliście okazji czytać "Pretendentki", polecam Wam nadrobić zaległości. Autorka podejmuje swoją opowieść po wydarzeniach z pierwszego tomu i jednocześnie prezentuje szereg zmian zachodzących w bohaterach. Jej lektura wydaje się pełna, dopracowana, koncentrująca się wokół pomysłowych scen, które tworzą spójną całość. W dodatku pisana jest plastycznym stylem, z dużą bystrością obserwacji otoczenia i mimo gatunku, w którym pisze Swan, otrzymujemy całkiem intrygującą realność popartą różnorodnymi emocjami.

Alineora uciekła z pałacu a dziś ma obok siebie dwójkę przyjaciół i dar od umierającego ojca. Niestety nie wie, że książę Lucas podąża jej tropem i nie odpuści nim nie osiągnie zamierzonego celu. Będzie miał jednak nie łatwy problem przed sobą, ponieważ dziewczyna wyruszy w podróż przez gorące piaski pustyni. On będzie ścigał się z czasem, ona będzie walczyć o prawdę w labiryncie wszechobecnych sekretów oraz intryg. 

Fabuła od pierwszych stron wydawała się równie intrygująca co jej poprzedniczka, a może nawet odrobinę lepsza. Pisana dla tych, którzy lubią motyw drogi, ponieważ tutaj zyskuje on na podwójnym znaczeniu. Bohaterowie w czasie swojej podróży dojrzewają, wyjawiają skrywane lęki, przybierają po części nowe role a autorka dodaje do tego możliwość wyciągania wniosków z podejmowanych przez nich decyzji. Czytamy o sile przyjaźni, potrzebie akceptacji oraz zrozumienia a także o magii napędzających wszystkich do działania. Jedno jest pewne - z tą fabułą na pewno nie można się nudzić, ponieważ Swan zamknęła wszystko co niezbędne, by cieszyć wyobraźnię, intrygować oraz dawać do myślenia. 

"Dziedziczka" to przygoda w sam raz po ciężkim dniu, która pozwala odrzucić na bok wszystkie obowiązki i dać się porwać wydarzeniom, w którym sami chcielibyśmy brać czynny udział. Dobrze napisana, wykorzystująca swój potencjał od pierwszej do ostatniej strony, pokazująca walkę o własne miejsce w świecie na przykładzie świata pełnego niebezpieczeństw, kłamstw, ledwo kontrolowanych intryg. Czy zatem można chcieć czegoś więcej? Oba tomy na jesienne popołudnia - polecam.

"Bestia z Nowego Jorku" Karina Majsterek

 

"Bestia z Nowego Jorku" Karina Majsterek, Wyd. Novae Res, Str. 534

 

Gdy on robił wszystko, by ją zniszczyć, ona nieświadomie odbierała mu samokontrolę. 

 

Mroczna, niepokojąca, przekraczająca granice. Karina Majsterek serwuje nam opowieść od której trudno się oderwać!

Decydując się na lekturę nie sądziłam, że czeka na mnie tak wiele przemyślanych atrakcji. Ponad pięćset stron zostało wypełnionych przygodami uderzającymi w bohaterów, wątkami, momentami do przemyśleń, chwilami, gdy zatrzymuje się serce oraz różnorodnymi emocjami idealnie dopełniającymi dzieła. Autorka od początku skrupulatnie realizowała swój plan, budując napiętą atmosferę, plastycznie rozsiewając w naszej wyobraźni obrazy miłości wystawionej na najcięższą próbę. 

Riccardo trzyma władzę Nowego Jorku i wie, że nikt mu nie dorówna. Nocami wyrównuje rachunki, mordując bez skrupułów. Niestety nie spodziewa się, że jego plany pokrzyżuje Emma walcząca o utrzymanie zasłużonego awansu. W momencie, gdy ona zrobi wszystko, by powiązać ze sobą wszystkie sprawy, on zdecyduje się zająć problemem w jej osobie. Będzie to relacja dynamiczna i wybuchowa a w najmniej spodziewanym momencie otworzy drzwi do wielkiej przygody.  

To moje drugie spotkanie z twórczością autorki i zauważalnie cieszy jej literacki rozwój. To co za pierwszym razem było przyjemne dla oka, dziś nabrało jeszcze bardziej złożonego znaczenia. Fabuła miała sens, dyktowała własne warunki i nie nużyła ani przez moment. Wręcz przeciwnie, intrygowała wszechobecnym niebezpieczeństwem, ekscytowała rodzącym się romansem, przekonywała do siebie sylwetką postaci, których z przyjemnością rozkładałam na czynniki pierwsze. Emma i Riccardo stanowili centralny punkt całej akcji i dzięki ich charyzmie oraz realistycznej pewności siebie, wszystko nabierało intensywności. Majsterek skutecznie wymykała się schematom, budowała własną opowieść, zaskakiwała w odpowiednich momentach. Sprawiła, że rodzące się uczucie miało swoje uzasadnienie, stawiane było na konkretnych fundamentach a przy tym kusiło wszechobecną tajemnicą oraz niebezpieczeństwem wiszącym w powietrzu. 

"Bestia z Nowego Jorku" to kawał dobrze przedstawionej historii od której trudno się oderwać. Dynamiczna, błyskotliwa, z bohaterami, którzy ani przez moment nie są nam obojętni. Myśląc, że mafijny romans już niczym mnie nie zaskoczy trafiam na twórczość autorki i jestem pełna podziwu! To idealna propozycja dla wszystkich romantyczek, które poza szybciej bijącym sercem oczekują także świadomej treści odwołującej się do współczesnych wartości. 

"Trzy" Gabriela Pawlina

 

"Trzy" Gabriela Pawlina, Wyd. Filia, Str. 736

 

Tu każdy ma tajemnice. I nikt nie jest bez winy. 

 

Niebezpieczeństwo wisi w powietrzu a każdy z bohaterów wydaje się wiedzieć więcej niż chce ujawnić. Czy jesteście gotowi na wyścig z czasem? 

Debiut zaskakujący, ponieważ rozpisany na bardzo dużą ilość stron. Książka jest potężna, ale jednocześnie prowadzi to za sobą dobrze rozbudowaną akcję. Autorka od początku miała jasny plan na fabułę, który realizowała krok po kroku i jednocześnie wprowadziła gęsty od niepewności, mroczny klimat. Przyznaję, że nie spodziewałam się aż tak ciekawej opowieści a jednak czytając ją późnym wieczorem nie tylko zaangażowałam się w sprawy bohaterów, ale i próbowałam wyprzedzić fakty samemu łącząc wszystkie kropki. To zasługa dużej plastyczności słowa autorki a także jej emocjonalnego budowania scen, ponieważ wiele aspektów miało swoje odzwierciedlenie w realnym świecie. 

Wysiedlona wieś skrywa mroczną tajemnicę. To tam ktoś odnajduje zbezczeszczone zwłoki młodej kobiety. Robert Ceglarski rezygnuje ze swojego urlopu i zrobi wszystko, by odnaleźć zatarte tropy. Będzie musiał rozmawiać z ludźmi, którzy niechętnie będą udzielać odpowiedzi. Będzie także zmuszony na towarzystwo Aleksandy, którą ze sprawą połączą osobiste pobudki. Co z tego wyniknie? O tym musicie przekonać się sami!

Sam klimat nadaje tej historii innego wymiaru, ponieważ bazujemy na małej, zamkniętej na obcych wsi, na lasach otaczających wydarzenia z każdej strony oraz wszechobecnym mroku wpływającym na naszą wyobraźnię. Widzimy coś czego nie ma, albo tak dobrze się ukrywa, że dostrzegamy jedynie zarysy, razem z bohaterami ścigamy się z czasem i próbujemy znaleźć odpowiedzi nim morderca ponownie uderzy. To kryminał osadzony na schematach gatunku, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało, gdy przewracałam kolejne strony w zawrotnym tempie. Wszystko było tutaj na swoim miejscu a autorka miała nade mną przewagę w postaci fabularnych twistów podsycających ekscytację, bo kiedy myślałam, że nic złego już się nie wydarzy, ktoś skutecznie mącił wypracowany spokój. 

"Trzy" to idealna propozycja po ciężkim dniu, która wciągnie nas na całego w intrygę opartą na ludzkiej bezduszności. W tle autorka odpowiada na trudne pytania, nawiązuje do ponadczasowych wartości, pokazuje jak wina powstała w przeszłości wpływa na teraźniejszość. Gabriela Pawlina wystartowała z podziwu godną precyzją, składając na nasze dłonie książkę idealną na jesienne popołudnia, która w duecie z kubkiem gorącej herbaty zapewni odpowiedni komfort psychiczny. 

"Terapia" Sonia Rosa

 

"Terapia" Sonia Rosa, Wyd. Filia, Str. 312

 

Doktor Hill wkroczyła na drogę bez odwrotu.  

Niepokojąca historia bazująca na silnych emocjach to zawsze dobra opcja dla fanów gatunku. Sonia Rosa wychodzi naprzeciw naszym oczekiwaniom i ponownie intryguje pomysłem na fabułę. 

Bardzo ciekawa opowieść zamknięta w kameralnej przestrzeni. Przede wszystkim koncentrujemy się na emocjach, które uderzają w nas z każdej strony i które ukazują okrucieństwo świata. Bohaterowie zderzyli się z niesprawiedliwością, która poruszyła ciąg przyczynowo-skutkowy, nadając bieg akcji i jednocześnie silnie uwiarygadniać fabułę. To niepokojący thriller odwołujący się do ludzkiej bezwzględności, od pierwszej do ostatniej strony ciekawie poprowadzony, plastycznie pisany, udowadniający zadziwiający efekt motyla.

Doktor Honorata od lat robiła wszystko, by pomóc swoim pacjentom wyjść z traumy. Sama jako nastolatka została zgwałcona, więc doskonale rozumiała ten trudny proces. Nic więc dziwnego, że w dniu poznania Agnieszki i jej trudnej historii, rodzi się w kobiecie żądza zemsty. Decyduje się zmanipulować jednego ze swoich pacjentów, by osiągnąć zamierzony cel, nie wiedząc, że skutki tego działania będą miały zaskakujące konsekwencje. 

Fabuła pęka w szwach od podjętych motywów i zaskakującej treści. Na niewielkiej przestrzeni dzieje się bardzo dużo, ale to co intryguje nas najbardziej to obraz zachodzących w postaciach zmian. Pod wpływem całej sytuacji Honorata i Agnieszka obierają różne drogi, wmieszany w całej zamieszanie pacjent intryguje swoim udziałem w psychologicznych rozgrywkach a rodzina cenionej doktor reprezentuje całą plejadę skrajnych wartości, gdy zamiast wsparcia i dobroci oferuje jedynie brak odpowiedniego zrozumienia. Otrzymujemy więc nie tylko sporą dawkę niebezpieczeństwa, dobrze poprowadzonej intrygi czy wartego poznania klimatu, ale i konkretne wartości dopełniające dzieła, wpływające na realność akcji czy zmuszające nas do głębszej analizy. Motyw gwałtu oraz sam proces uleczania psychiki wydaje się wisienką na torcie, gdy zaczynamy rozumieć, że każdy z nas walczy z własnymi demonami i szukanie pomocy nie jest ani wstydem, ani słabością. 

"Terapia" zatrzymuje na dłużej, angażuje, nie pozostawia nas obojętnymi. To kolejna w pełni przemyślana, świadoma historia odwołująca się do głęboko skrywanych lęków. Autorka udowodniła, że w pisaniu intryg nie ma sobie równych, manipulują czytelnikiem do samego końca. Jeśli więc szukacie książki idealniej do poczytania po ciężkim dniu, która w pełni wypełni nasze wieczory i nie da się odłożyć choćby na moment - zdecydowanie polecam.  

"Mity i legendy starożytnego Egiptu" Roger Lancelyn Green

 

"Mity i legendy starożytnego Egiptu" Roger Lancelyn Green, Tyt. oryg. Tales of Ancient Egypt, Wyd. Zysk i S-ka, Str. 256

 

Egipt to jedna z najstarszych i najbardziej intrygujących cywilizacji świata. 

 

Roger Lancelyn Green powraca z kolejną porcją ciekawostek, by na nowo poruszyć naszą wyobraźnię oraz zaskoczyć nieznanymi do tej pory faktami.

Jestem wielką fanką wszelkich mitów i legend, więc po podobne publikacje sięgam, gdy tylko dostrzegę je w premierach. Nie inaczej było w tym przypadku, szczególnie, że znałam już autora od tej strony i bardzo miło wspominałam jego wcześniejszą książkę. Tym razem Green ponownie stanął na wysokości zadania, zbudował odpowiedni klimat i nadał swojej historii emocji potrzebnych do odpowiedniego realizmu. Bazował na prawdzie historycznej, na znanych opowieściach, ale wspomniał również o tych pominiętych przez czas a jednak równie ciekawych.

Egipt to cywilizacja, która wciąż oferuje więcej pytań niż odpowiedzi. Niesie ze sobą również moc wierzeń przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Jedne są na tyle znane, że choć raz słyszał o nich niemal każdy, inne intrygują swoją tajemniczością. Autor zachęcając czytelnika otwiera przed nim świat niemożliwych zdarzeń i snuje swoją opowieść niczym doświadczony bajarz, dbając o odpowiednie tempo, atmosferę oraz plastyczność słowa.

Ozyrys, Izyda, Set, Ra, Horus - to oni u boku swoich pobratymców reprezentować będą pełną plejadę scen przesiąkniętych miłością, śmiercią, zemstą czy wybaczeniem, walczyć będą o drugie szanse, miejsce w świecie, wysoką pozycję. Nie cofną się przed niczym, by zdobyć założone cele, jednocześnie pisząc charakterystyczną dla egipskich wierzeń wizję życia pozagrobowego. Roger Lancelyn Green zebrał wszystko co istotne w swojej książce, choć zabrakło mi większej głębi rozciągniętej na większą liczbę stron, było bowiem ciekawie, angażująco, ale nazbyt szybko, ponieważ ciekawa nowych informacji już w parę chwil znalazłam się na ostatnich stronach. Nie umniejsza to natomiast całej książce, ponieważ mój apetyt na wszelkie mity i legendy wydaje się nie kończyć a to co otrzymałam od autora pozwoliło mi poznać świat, który do tej pory wydawał się dla mnie nieosiągalny. 

"Mity i legendy starożytnego Egiptu" wydaje się odpowiednią lekturą po ciężkim dniu, która wpływa na wyobraźnię, zatrzymuje przy sobie na jeden wieczór. Lekka, dobrze napisana, chwytająca najciekawsze mity, by zapewnić nam moc atrakcji i przyjemność czytania. Bogowie oraz herosi otwierają przed nami drzwi do świata, który zdecydowanie warto odwiedzić.