"chcemy tego, czego nie możemy mieć"

Autor: Aimee Agresti

Tytuł: Olśnienei

Tytuł oryginału: Illuminate

Wydawnictwo: Remi

Liczba stron: 480

Haven nie zna swoich rodziców. Porzucona i zapomniana na częściowym odludziu została przygarnięta przez jedną z opiekujących się nią pielęgniarek i pokochała jak własną matkę. Od tej pory szpital stał się jej domem, a personel i pacjenci - rodziną. Kiedy ekskluzywny hotel Lexingston proponuje Haven odbycie kilkumiesięcznego stażu wraz z dwójką pozostałych uczniów, Danem i Lancem, dziewczyna musi pożegnać się z dotychczasowym życiem i stanąć oko w oko z ciężką pracą. Załoga hotelu wydaje się niezwykle dobrana a wyróżnia ją piękno i gracja każdego z osobna. Niestety Haven nie wie, że trafiła w sam środek piekielnych rozgrywek o władzę nad ludzkimi duszami i że przyjdzie jej zmierzyć się z mrocznymi siłami.

"Zawsze,kiedy jesteśmy na zewnątrz i zaglądamy do wnętrza,wydaje nam się,że wszystko,na co patrzymy,jest wyjątkowe."

Hotel Lexingston okazał się puszką pandory, gdzie tuż po otworzeniu drzwi na świat wydostały się wszelkie zła skierowane ku Haven Terra, niczego nieświadomej szesnastolatce. Myślę, że podstawowym zamiarem autorki było owianie książki mgiełką tajemniczości i stopniowanie akcji. W rzeczywistości podobny zamysł spalił na panewce. Pierwszą podpowiedzią fabuły okazała się okładka książki, która w bezpośredni sposób naprowadzała na anielski motyw, a potwierdzeniem stało się imię głównej bohaterki i jej tajemnicze blizny na plecach. Dlatego motyw walki dobra ze złem, a w tym przypadku anioła kontra demonów okazał się aż nazbyt przewidywalnym ruchem. Fabuła skupiła się wyłącznie na ciemnej stronie mocy i zaprezentowała świat diabelskich pobratymców pracujących w Lexingston. W dodatku cały motyw został bardzo ograniczony, oparł się wyłącznie na tym co dzieje się w hotelu, a zapomniał o przeniesieniu się w głębsze miejsca akcji. Kilka odnośników do piekła, wzmianek i moc niedopowiedzeń pozostawiły po sobie jedynie niedosyt.

Szukając wytchnienia i ucieczki od fabuły krążącej wokół tematu, ale nie osiadającej na stałe, skupiłam się na motywie miłosnym - niestety - także bardzo ograniczonym. Haven pada ofiarą intrygi Luciana i zaczyna żywić do niego głębsze uczucia nie wiedząc, że z jego strony to wyłącznie gra. Jednak czy na pewno? Lucian to postać bardzo specyficzna, osadzony w ramach wielkiego kochanka jednocześnie wydał mi się bardo zagubiony, choć pozostał egoistyczny i zadufany w sobie. Wielkie uczucia, które zawładnęły Haven i pchały ją w ramiona przystojnego mężczyzny były tak bardzo irracjonalne, że nawet śmieszne. Dziewczyna bardzo szybko poddała się uczuciu, ponieważ zaledwie kilka spojrzeń i wymienionych zdań przesądziło sprawę. Kiedy zaczął pojawiać się typowy problem - raz kocham, raz nienawidzę - przestałam liczyć na normalne rozwinięcie wątku. Zdałam sobie sprawę, że w efekcie końcowym sama nie wiem jak wyglądały relacje między dwójką bohaterów.

"Żyłam na krawędzi, mając świadomość, że kiedy nadejdzie czas, runę w przepaść."

Gatunek paranormal romance cenię ze względu na jego prostotę: walka miedzy dobrem i złem, wielka miłość i dobre zakończenie. "Olśnienie" miało okazać się pozytywnym powrotem do starych czasów. Niestety lektura przypomniała mi jedynie wady gatunku, zapominając o licznych przecież zaletach. Każda strona powieści oferowała mi słabych bohaterów, nudną i do bólu przewidywalną fabułę, z dość specyficznym wątkiem romantycznym. Jedyne co trzymało mnie do końca, to upór, który rzadko pozwala mi na odłożenie lektury przed jej skończeniem i przyjemny język, chociaż w części rekompensujący liczne wady książki. Według mnie autorka jedynie uwypukliła schematyczność gatunku i zapomniała włożyć do swojego dzieła trochę emocji, czego skutkiem były dla mnie godziny czytelniczej nudy.

Ocena: 2/6