Pomiędzy Latem a Zimą - fragment numer 6

Kochani! Nadszedł czas na ujawnienie dwóch pierwszych rozdziałów "Lata koloru wiśni" Cariny Bartsch z perspektywy Elyasa! Gotowi? Zapraszam do pierwszego fragmentu rozpoczynającego przygodę, na blogu http://gabrysiekrecenzuje.blogspot.com, tam znajdziecie wskazówkę, gdzie znajdują się kolejny fragment. Tymczasem przed Wami prezentuję swoją część historii:

Pomiędzy Latem a Zimą - fragment numer 6

            Moja czarna dama wsunęła się w wolne miejsce parkingowe przed uczelnią Alex, a ja ledwie zdążyłem wcisnąć świeczkę w przywieziony czekoladowy muffin, kiedy moja siostra otworzyła drzwi od strony pasażera.

– Jesteś hiperpunktualny! – powiedziała, wrzuciła swoją torbę na tylne siedzenie i wskoczyła do samochodu. Kiedy jej spojrzenie padło na czekoladowego muffina, wyciągnąłem z torby zapalniczkę i zapaliłem małą świeczkę.

 – Wszystkiego najlepszego z okazji naszych dwóch tygodni pod jednym dachem – powiedziałem.

Najpierw rozszerzyły się oczy Alex, a potem zaczęła jej drżeć dolna warga.

– To dla mnie?

– Oczywiście, że dla ciebie – odparłem i nachyliłem się, by złożyć na jej policzku pocałunek. – Od dwóch tygodni wreszcie mam przy sobie moją ukochaną siostrę. Trzeba to uczcić.

            Przez chwilę patrzyła na mnie ze wzruszeniem, a potem głośno pisnęła i rzuciła mi się na szyję.

– Jesteś naj… naj… najlepszym bratem na świecie. Najlepszym! To takie słodkie!

            Zdmuchnęła świeczkę i przełknęła dwa wielkie kęsy muffina. Istniały kobiety, które w ogóle nie miały apetytu, i kobiety takie jak Alex, które z nawiązką wyrównywały brak apetytu u innych.

            – Ale to jeszt pyszne! – rozmarzyła się z pełnymi ustami. – Szam go piekłesz?

– Sam go kupiłem.

– No, przynajmniej nie ukradłeś! – uśmiechnęła się szeroko i ponownie rzuciła mi się na szyję.

            W każdy policzek otrzymałem dwa soczyste, czekoladowe buziaki, następnie Alex przeprosiła mnie za swoją wylewność, a potem wycisnęła mi na policzku dwa kolejne czekoladowe całusy.

– Dobrze już, dobrze, nie musisz przepraszać – odparłem. – Przyzwyczaiłem się już, że kobiety tak na mnie reagują.

            Przewróciła oczami, jęknęła i lekko klepnęła mnie w ramię. Cicho się śmiejąc, uruchomiłem silnik i włączyłem się do ruchu.

– Czyli jedziemy się wykąpać? – zapytała.

– Jedziemy się wykąpać – odpowiedziałem. – A dokładniej mówiąc, jedziemy na kąpielisko nad Weißensee.

– Jeszcze lepiej! – Trzy kolejne kęsy czekoladowego muffina przeszły do historii.

            Kiedy dojechaliśmy na plażę, zobaczyliśmy że jaskrawoczerwone parasole Langnese skutecznie zasłaniają widok na jezioro, nie wspominając o plaży. Lato w tym roku było długo wyczekiwanym gościem, więc nie my jedni chcieliśmy powitać pierwsze naprawdę ciepłe promienie słoneczne z możliwie odsłoniętą skórą. Wyciągnęliśmy z samochodu nasze torby z rzeczami do kąpieli i przystąpiliśmy do poszukiwania miejsca na pełnej ręczników i kąpiących się ludzi plaży.

– Czy woda w jeziorze jest czysta? Można się w niej kąpać bez obaw? – zapytała Alex.

Wędrówka po plaży w obcasach przychodziła jej z trudem, a jej chód do złudzenia przypominał bociana w sałacie, więc ściągnęła buty i wymachiwała nimi w dłoni. Wzruszyłem ramionami.

– Nie mam pojęcia. Tutaj zawsze sporo się dzieje, więc wydaje mi się, że tak.

– Czy to znaczy, że bywałeś tu już wcześniej? Powinieneś wiedzieć, czy pomiędzy tymi wizytami nie miałeś wysypki.

            Jeśli dobrze się zastanowić, rzeczywiście bywałem tu częściej, ale za żadnym razem nawet czubkiem palca nie dotknąłem wody. Może to dlatego, że powodem, dla którego odwiedzałem tę plażę, nie była kąpiel, ale swoboda wchodzenia w kontakty z ładnymi i półnagimi kobietami. Starając się nie zwracać na siebie uwagi Alex, rzuciłem dyskretne spojrzenie na moją komórkę, wpisałem w wyszukiwarkę „jakość wody plaża Weißensee” i znalazłem sprzeczne informacje. Na stronie domowej kąpieliska była mowa o wspaniałej jakości wody, na Wikipedii natomiast o nieszczególnej, ale bez zastrzeżeń.

– Kąpieliska w jeziorach są zawsze trochę zasyfione – powiedziałem i wrzuciłem komórkę z powrotem do torby. – Ale za to w oczy nie pali cię chlor. Nie martwiłbym się o to teraz, na początku lata. Co innego po dwóch miesiącach upałów bez deszczu.

– No dobrze – odpowiedziała i rozłożyła swój ręcznik na wolnym miejscu. – Moje! – zawołała i opadła na ziemię.

Zrobiłem to samo, ale w trochę bardziej elegancki sposób i bez wykrzykiwania.

            Człowiek nigdy nie jest za stary na to, żeby odrobinę podtopić swoją siostrę. Przyglądając się pływającej Alex, z nostalgią pomyślałem, jak długo tego nie robiłem. Najchętniej natychmiast poszedłbym w jej ślady, ale oboje byliśmy za bardzo związani z naszymi rzeczami, żeby chcieć je w tak łatwy sposób przekazywać złodziejowi. Jedno z nas musiało więc trzymać straż na ręcznikach. Nie pozostało mi nic innego, jak z odległości przyglądać się Alex w jeziorze i mieć nadzieję, że wkrótce pojawi się okazja do podtopienia jej choćby w wannie. Lepsze to niż nic.

            Pilnowanie ręczników miały jeden plus – łapałem opaleniznę. Widok piękności w bikini też był nie do pogardzenia. Chociaż czasem nie było łatwo oprzeć się pokusie, pozostałem przy kontaktach wzrokowych. Ostatecznie byłem tu z powodu Alex i co do tego nie powinno być wątpliwości.

            Wróciła do mnie z włosami upiętymi w kok, ociekając wodą, i zaczęła się wycierać ręcznikiem do sucha.

– Dostałam właśnie napadu śmiechu – powiedziała. – Pamiętasz, jak ostatnio byliśmy nad jeziorem? Mniej więcej trzy lata temu?

            Wspomnienia czasem składały się z obrazów, a czasem, niestety, od razu powracały też przeszłe uczucia. Skrzywiłem się i wymamrotałem coś pod nosem. W skrócie: podtopiłem Alex, a ona pod wodą ściągnęła mi spodenki. Do tego momentu wszystko było do zaakceptowania i warte dobrej zabawy, co uległo jednak zmianie, kiedy zorientowałem się, że Alex dopiero na lądzie ma zamiar oddać mi spodenki. Wszystkie próby, by odzyskać odzienie i powstrzymać Alex przed realizacją jej planów, spaliły na panewce. Odtąd już wiedziałem, jaki jest poziom wstydu, kiedy zakrywa się swoją nagość tylko za pomocą dłoni, a na dodatek trzeba przy tym biec.

– To było takie zabawne! – zachichotała. – Emely i ja zaśmiewałyśmy się do łez, kiedy jej o tym opowiedziałam!

            W zasadzie już dawno uporałem się z tamtym wydarzeniem, ale istniała tylko jedna osoba, której w żadnym razie nie chciałem dostarczać powodu do śmiechu, a nawet do najlżejszego drgnienia kącików ust.

– To z Emely nabijasz się ze mnie za moimi plecami?

            Alex uśmiechnęła się szeroko.

– No jasne.

            Parsknąłem. I zdenerwowałem się. Przede wszystkim dlatego, że dziś o wiele swobodniej zareagowałbym na tamtą sytuację: ze spokojem wyszedłbym z wody i nie zadawałbym sobie najmniejszego trudu, żeby się okryć – dlaczego miałbym to robić? Nieskrępowany widok moich najpiękniejszych i świeżo wyrośniętych klejnotów w pełnej krasie mógł ucieszyć każde oko. Egoistycznie było zachowywać go tylko dla siebie.

– Jaka szkoda, że dzisiaj nie miała czasu – mówiła dalej Alex.

– Zaprosiłaś Emely na pływanie? – Ton mojego głosu był bardziej zniesmaczony, niż się tego spodziewałem.

– Tak, we troje byłoby przecież super! Poza tym moglibyśmy się wymieniać przy pilnowaniu ręczników i chodzić się kąpać parami.

            Jak dotąd leżałem wyciągnięty na ręczniku i podpierałem się łokciami, ale teraz usiadłem po turecku.

– A we dwoje nie jest fajnie? – zapytałem. – Myślałem, że nasza dzisiejsza wycieczka to wyprawa dla brata z siostrą.

            Alex uśmiechnęła się do mnie i podpełzła na ręczniku w moją stronę.

– Oczywiście, że z tobą też jest fajnie – powiedziała i oparła się o mnie bokiem. – Nawet bardzo fajnie.

            Ta niemal czuła odpowiedź wzbudziła moje częściowe zadowolenie, ale zrozumiałem też, że w pewnym sensie Emely stawała się coraz większym problemem. Jak można schodzić z drogi komuś, kto nieustannie wyrasta nam pod nosem? Jak miałem uświadomić Alex, że w przyszłości powinna przestać to robić? Chociaż w minionych latach ani słowem nie wspomniałem o tym, co w przeszłości wydarzyło się pomiędzy mną i Emely, teraz, siedem lat później, coraz częściej zastanawiałem się nad tym, czy jednak nie powinienem puścić pary z ust. Ale jaki byłby efekt? 

Kolejną część znajdziecie na blogu:   

http://zakochana-w-ksiazkach-i-w-czekoladzie.blogspot.com

_____________________________

Tekst został przetłumaczony ze strony Cariny Bartsch: carinabartsch.de

Nie jest to fragment ani zapowiedź książki napisanej z perspektywy Elyasa, to fragment dwóch rozdziałów napisanych przez autorkę jako prezent dla czytelników. 

Zaintrygowani? Czy tak właśnie wyobrażaliście sobie wydarzenia z punktu widzenia Elyasa? Warto było czekać? :) A może nie znacie jeszcze pierwszego tomu? Koniecznie musicie to nadrobić! Historia napisana z przekąsem, humorem i masą uczuć na pewno zaczaruje każdego z Was. A już niebawem - premiera drugiego tomu!