"Gdy nadejdzie czas" Susane Colasanti

Autor: Susane Colasanti

Tytuł: Gdy nadejdzie czas

Tytuł oryginału: When It Happens

Wydawnictwo: Nasza księgarnia

Liczba stron: 328

Szukając niezobowiązującej lektury, która dostarczy mi lekkiej i zabawnej historii trafiłam na "Gdy nadejdzie czas". Nie jestem pewna, czy sięgając po lekturę zdawałam sobie sprawę co mnie czeka.

"Gdy nadejdzie czas" to typowa książka młodzieżowa, obejmująca akcją jeden rok ostatniej klasy licealnej w której są Sara i Tobey. Sara marzy o wielkiej miłości, pełnej uniesień i ekscytacji, ale zarazem takiej, która spełnia jej wszystkie wymagania. Tobey z kolei zamierza zrobić wszystko by w tym roku zwrócić na siebie uwagę Sary i chociaż trenował przez całe wakacje, nie wie, że to nie wystarczy. Historia o miłości nie byłaby jednak sobą, gdyby nie połączyła tych dwoje mimo pewnych przeciwności.

"Muzyka to jedyna ucieczka przed cierpieniem. To mój narkotyk, który sam sobie wybrałem."

Tak właśnie w skrócie można opisać całą fabułę książki, która opiera się wyłącznie na miłosnych rozterkach bohaterów w, moim zdaniem, bardzo słabym stylu. Sama nie wiem czy określenie "niedojrzali" dokładnie opisze wrażenie jakie odniosłam przy bliższej znajomości z bohaterami. Sara, wielka fanka nauki wszelakiej marzy o chłopaku dorównującym jej intelektem, ale kiedy tylko na horyzoncie pojawia się przystojny, aczkolwiek nie grzeszący intelektem, Dave natychmiast dołącza do jego paczki. Chociaż nie czuje się z nimi dobrze sama siebie przekonuje, że wszystko jest w porządku. Z kolei Tobey był dla mnie jakby wyrwany z kontekstu. Muzykalny chłopak, który w ogóle nie stara się zrobić czegokolwiek by dostać się na uczelnię z umysłem pięciolatka. Kiedy w końcu drogi Sary i Tobey'a się krzyżują ich związek z fazy poznania momentalnie przeskakuje na poziom wielkiej love story. Efekt? Wiarygodność historii na poziomie zero.

Taka ilość lukru przytłoczyłaby nawet najbardziej kalorycznego pączka świata. A to za sprawą faktu, że ta sama historia w pewnym sensie opowiedziana jest podwójnie. Narratorami naprzemiennie są Sara i Tobey, którym to poświęcone są osobne rozdziały. Bohaterowie opowiadają historię z własnej perspektywy, w sposób aż za bardzo dosadny. Niemal każdy rozdział cofa się o kilka wydarzeń do tyłu, aby ukazać ten sam moment z dwóch perspektyw - dziewczyny i chłopaka. I tutaj zadawałam sobie pytanie: ile można? Dzięki skrupulatności autorki dostałam dwie identyczne historie w jednej książce. Na szczęście język lektury okazał się swobodny i przyjemny, a co najważniejsze ograniczony w ilości młodzieżowych wtrąceń.

"Trzeba czasem korzystać z życia, a nie pozwalać mu płynąć obok. Żyć chwilą!"

Nastawiłam się na to, że książka nie wzbudzi we mnie szalonych emocji, ale liczyłam po cichu, że delikatna aura miłości może niekoniecznie mnie oczaruje, ale na pewno pozwoli się zrelaksować. W efekcie siedziałam spięta nad lekturą i wzywałam o pomstę do nieba za brak zrozumienia młodzieży. Dobrze, że nie jestem już nastolatką, bo czułabym się obrażona. Niestety ani lektura, ani bohaterowie nie wzbudzili mojej sympatii, dlatego obawiam się, że przy kolejnej "lekkiej" książce dwa razy się zastanowię, czy na pewno jestem na nią gotowa.

Ocena: 1/6