"19 razy Katherine" John Green

Autor: John Green

Tytuł: 19 razy Katherine

Tytuł oryginału: An Abundance of Katherines

Wydawnictwo: Bukowy Las

Liczba stron: 305

John Green jest pisarzem, który szybko wkupił się w łaski czytelników i zaskarbił sobie ich sympatię dzięki wyjątkowej książce "Gwiazd naszych wina". Po sukcesie historii Hazel i Augustusa wydano wszystkie książki autora, nawet opowiadania. Ale czy wszystkie mają ten sam poziom?

Colin Singleton miał w swoim szesnastoletnim życiu dziewiętnaście dziewczyn i tak się złożyło, że wszystkie miały na imię Katherine. Niestety jest jeszcze coś, co łączy dziewczyny poza identycznym imieniem - wszystkie zawsze rzucają Colina. Kiedy K-19 porzuca chłopaka, ten całkowicie się załamuje i poświęca się niezwykle intrygującej czynności - leży bez ruchu na miękkim dywanie przeżywając ostatnie rozstanie. Na szczęście jego przyjaciel Hassan ma sposób na zapomnienie - razem wyruszają w drogę ku odnalezieniu sensu życia i przeżyciu przygody, która całkowicie ich odmieni.

"Książki to notoryczni Porzucani: gdy je odkładasz, mogą na ciebie czekać wiecznie, a gdy poświęcisz im uwagę, zawsze odwzajemniają twoją miłość."

Colin jest bohaterem zupełnie nietypowym - potwierdza to nie tylko jego zachowanie, ale wszyscy pozostali uczestnicy fabuły w tym jego rodzice. Chłopak uwielbia anagramy i potrafi bawić się jednym słowem do znudzenia, marzy o karierze geniusza, bo miano cudownego dziecka już zyskał - potwierdził to udział w konkursie "Dzieciaki bystrzaki". Podejmuje się pracy nad Teorematem, który ma przewidzieć długość związku i poświęca temu każdą wolną minutę analizując, dopracowując i podkładając do wzoru. Colin jest bohaterem bardzo specyficznym, żyje we własnym świecie, kompletnie nie potrafi opowiadać historii i ciężko przewidzieć co siedzi w jego głowie. Podobnie jest z Hassanem, którego kompletnie nie mogłam zaakceptować w książce. O ile Colin działał mi na nerwy, to sam Hassan okropnie wręcz mnie irytował. Jego postać prezentuje jedynie zasadę kameleona - wtapia się w tłum i robi to co inni, tańczy tak jak mu zagrają, a kiedy coś się wali, nawet nie reaguje. Czy tak się zachowują normalne osoby? Fakt, że Colin i Hassan to główni bohaterowie książki, nie sprawia że nabierają mocy, wręcz przeciwnie - są płascy, nudni, bezbarwni i pozbawieni jakiejkolwiek logiki.

Bohaterowie wzbudzili moją irytację, to prawda. Ale dopiero przy fabule mogę napisać, że irytacja sięgnęła zenitu. Właściwie nie jestem w stanie napisać o czym była ta książka. O straconej miłości? O poszukiwaniu samego siebie? Podróży? Przyjaźni? Nie wiem, po prostu, nie wiem. Wiele tekstu przelało się przez fabułę, pojawiło się mnóstwo matematycznych odniesień, formuł i ciekawostek ze świata, ale co było głównym motywem pozostaje dla mnie zagadką. Colin i Hassan jadą w podróż, która ma dostarczyć im pewnej przygody, jednak już pierwszego dnia trafiają na miejsce w którym się zatrzymują i na tym przygoda się kończy. Motyw drogi powiecie? Tragiczny, kompletnie nie wciągający opis jazdy samochodem, ale na pewno motywu wędrówki tutaj nie było. Być może głównym wątkiem miała być miłość - dziwna, chora miłość wyłącznie do dziewczyn o danym imieniu, a biorąc pod uwagę fakt, że Colin jest jaki jest to dziwię się w ogóle, że znalazło się aż dziewiętnaście naiwnych dziewcząt. Może prym miała wieść przyjaźń - to już bliżej. Bohaterowie poznają Lindsey i jej mamę Hollis pomiędzy którymi rodzi się nić przyjaźń. W dodatku bohaterowie odwiedzają mieszkańców miasteczka oraz emerytów, słuchają ich historii i tego jak wiele dla siebie znaczą. Ten wątek akurat wypadł całkiem nieźle, jako jedyny.

"Ludzie powinni się przejmować. To dobrze, gdy inni coś dla nas znaczą, że za nimi tęsknimy, gdy ich zabraknie."

John Green ma to do siebie, że pisze nad wyraz inteligentnie, kreuje swoich bohaterów na indywidualne, ponadprzeciętne jednostki i tutaj jest to obecne. Jego styl również nie zanikł, mądre słowa wplątane są w wypowiedzi w sposób naturalny i nie budzący sprzeciwu. Jednak Green ma problem z potencjałem - potrafi go wykorzystać i to jak! Ale chodzi właśnie o to, że wykorzystuje go za bardzo. Gdy inni cierpią z powodu zaniku weny i niedociągnięć, autor nie ma z tym problemu i tym samym jego książki wskakują na wysoki poziom. Ale musi uważać, żeby nie przesadził, bo "19 razy Katherine" jest dowodem, że nie ma autorów doskonałych. 

Biedni ci, którzy swoją przygodę z Greenem rozpoczną właśnie od tej lektury. Autora darzę dużym szacunkiem, lubię jego książki - nie mówię jednak, że uwielbiam - ale wiem na co go stać. Uważam jednak, że to jego najgorsza książka ze względu na jeden kluczowy fakt - przerost formy nad treścią. Nudna, pozbawiona sensu opowieść o niczym, która dla mnie ma więcej wad niż zalet. A szkoda, bo znając warsztat autora byłam pewna, że czeka mnie fantastyczna literacka uczta. Niestety, nie tym razem.

Ocena: 2/6