"Ktoś we mnie" Sarah Waters

"Ktoś we mnie" Sarah Waters, Tyt. oryg. The Little Stranger, Wyd. Prószyński i S-ka, Str. 600

"Być może istnieje granica rozpaczy, jaką znieść może ludzkie serce."

Poznawanie twórczości Waters wcale nie jest takie łatwe. Przede wszystkim odradzam ją czytelnikom, którzy sięgają wyłącznie po powieści młodzieżowe. Być może się zawiedziecie, bo historie nie spełnią waszych oczekiwań, a tak naprawdę nawet nie będziecie wiedzieć co tracicie. Waters po raz kolejny udowodniła mi, że potrafi pisać z wielką wprawą a jej warsztat literacki nie ma luk. Każda jej historia jest jak tafla wody, w której odbijają się ludzkie pragnienia, ich prawdziwa natura, mroki i demony przeszłości, ale sięgając dalej, poza powierzchnię możemy odkryć coś znacznie głębszego. Bo czytanie między wierszami jest tutaj elementem obowiązkowym.

Tym razem Waters uraczyła mnie niebanalnym, mrocznym klimatem starego domostwa, który zawsze będzie dla mnie najlepszą bazą pod nieoczekiwane zwroty akcji. Uwielbiam tą tajemniczą atmosferę niepewności i czające się w szafie demony przeszłości. A czasy ówczesne bohaterom - powojenna Anglia idealnie wpasowały się w panujący klimat.

Autorka lubi też mieszać trochę w schematach, bo kto by pomyślał, że postawienie mężczyzny, głównego bohatera, w roli narratora, tak dobrze się sprawdzi? Czterdziestoletni doktor Faraday to człowiek uczony i bystry, który poddaje w wątpliwość wszystkie nietypowe zjawiska, by móc z łatwością przełożyć je na racjonalne wyjaśnienie. Więc gdy trafia do podupadłej posiadłości Ayresów jest przekonany, że pomoże rodzinie wyjść z odrętwienia. A nie jest to wcale takie łatwe, bo pani Ayres jest trochę pokręcona, a jej dzieci również nie należą do tych typowych. To rodzina z tych, które mają swoje demony, o których za nic nie chcą mówić, a Faraday wkracza w sam ich środek, gotów rozgonić bierność tej rodziny.

Im głębiej w fabułę, tym więcej zaczęło pojawiać się tajemniczych zdarzeń, trudnych do wyjaśnienia i intrygujących czytelnika. Przyznaję, że sama miejscami odczuwałam bardzo subtelny dreszcz przerażenia, bo fabuła prowadzona jest w sposób bardzo powolny, spokojny a jednak nie zabrakło w niej nieoczekiwanych zwrotów akcji, co w takim powolnym tempie jeszcze bardziej wpływało na klimat historii. Tu pojawia się jednak sprzeczność, nad którą przez cały czas się zastanawiam - mimo ciekawej historii mała liczba dialogów i faktycznie, sporadyczne momenty nudy nie sprawiły, że historia przypadła mi do gustu tak bardzo jak inne książki tej autorki. Jednocześnie nie mogę napisać, że mi się nie podobała, bo na pewno tak nie było. Liczyłam na pewno na więcej sekretów, tajemnic i strasznych momentów, a otrzymałam coś zupełnie innego - pokręcona opowieść ze zdziwaczałą rodzina w roli głównej. 

Nie jestem do końca pewna co myśleć o tej książce, ale chociaż miała ona swoje słabsze strony, nie jestem nią w żaden sposób rozczarowana. Podobał mi się klimat i stare domostwo, a zamieszkująca w nim rodzina mocno dała mi do myślenia co do dalszego rozwoju fabuły. A gdyby pojawiło się więcej dynamicznych dialogów wszystko wyglądałoby atrakcyjniej. Mimo to jestem pewna, że fani autorki znajdą w "Ktoś we mnie" mnóstwo pozytywów, bo zrozumienie tytułu i finał wydarzeń zapewniają sporo atrakcji.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.