"W rytmie passady" Anna Dąbrowska

"W rytmie passady" Anna Dąbrowska, Wyd. Zysk i S-ka, Str. 392

"Patrzyłam na niego, poddawałam się czarom tego zaklęcia, a wszystko inne stało się nagle nieważne niczym ziarenko piasku, zbyt małe, by się na tym koncentrować."

Literatura polska dawno temu była moją słabą stroną. Praktycznie nie czytałam żadnych książek naszych rodzimych autorów zamykając się na tą twórczość bez szczególnego powodu. Byłam przekonana, że nic dobrego nie spotka mnie podczas czytania polskiej literatury i dziś jest mi przez to naprawdę wstyd - za zamknięcie się i za przegapienie wielu zapewne bardzo dobrych książek. Idealnym przykładem jest najnowsza powieść Anny Dąbrowskiej - wyjątkowa historia bijąca na głowę wiele tych, które wyszły spod pióra amerykańskich pisarzy.

Fabuła rozpoczyna się właściwie całkiem typowo - dwójka bohaterów z dwóch różnych światów, która zmaga się z przeciwnościami losu, by móc osiągnąć szczyty własnych marzeń. Julita, uczennica liceum oddziela się od swoich rówieśników i zamyka we własnym wnętrzu. Żyjąc wydarzeniami z przeszłości dostaje jednak szansę otworzenia się na świat startując w konkursie tanecznym. Z kolei Marcel jest instruktorem, który swoją pasją zaraża wszystkich dookoła. Jednak choroba matki rujnuje jego wszystkie plany. Do czasu, gdy chłopak nie zdecyduje się wystartować w konkursie, by zdobyć pieniądze na jej leczenie. Tym samym konkursie, w do którego została zaproszona Julita...

Na tym typowość tej książki kończy się z wielkim hukiem. Autorka zapoczątkowała nowy rozdział w literaturze młodzieżowej odrzucając w kąt stare, utarte schematy i zaczynając coś zupełnie nowego - powiew świeżości w postaci rytmów muzyki i swobody tańca. A przecież wiadomo, że taniec, podobnie jak muzyka - łagodzi obyczaje i szybciej trafia do serca. Nic więc dziwnego, że książka Anny Dąbrowskiej tak mocno mnie poruszyła. Przyznaję, że nie byłam przygotowana na tak dobrze skrojoną i przemyślaną fabułę, bo podeszłam do książki bardzo sceptycznie - nie wiedziałam czy projekt autorki wypadnie tak dobrze jak się zapowiadał, ale dziś - świeżo po lekturze - muszę zwrócić jej honor. Wykonała kawał dopracowanej w każdym detalu powieści od której nie sposób się oderwać.

"W rytmie passady" to pięknie napisana, przejmująca powieść o sile ludzkich namiętności, życiu i śmierci, które nadają kierunek naszej egzystencji. Gdzieś w tle, za plecami głównych bohaterów rozgrywały się prawdziwe dramaty, które mogłyby poruszyć czytelnika, gdyby ten do granic możliwości nie wpatrywał się w role odgrywane przez Julitę i Marcela - kochali i cierpieli, nawzajem ucząc się szczęścia, wykorzystując nieszablonowy motyw tańca, w którym to nie słowa a emocje odgrywają pierwsze skrzypce. Tym sposobem dwa zupełnie różne światy stykają się w jednym momencie, by zapomnieć o różnicach i stanowić przez moment kompletną całość. Tylko czy uśmiech losu jest w stanie pokonać burzowe chmury, gdy nieoczekiwany zwrot akcji wkracza z impetem do życia bohaterów?

Anna Dąbrowska napisała fascynującą, pełną emocji powieść, która jest pięknym obrazem szczęścia wymieszanego z nutą goryczy. Gdy już myślałam, że wiem w jakim kierunku potoczą się losy głównych bohaterów - zderzyłam się z zaskakującym zakończeniem, którego zupełnie się nie spodziewałam. Tym większy mam szacunek do twórczości autorki, bo potrzeba wielkiego talentu by stworzyć tak niebanalną i jednocześnie piękną powieść. O ludzkich namiętnościach - przeciwnościach losu - to książka jedyna w swoim rodzaju!