"Urok późnego lata" Agnieszka Janiszewska

"Urok późnego lata" Agnieszka Janiszewska, Wyd. Novae Res, Str. 385 + 276

"A może jednak nie budzić tamtych upiorów? Nie otwierać dawno już zatrzaśniętych drzwi?"

Błędy popełnione lata temu. Demony przeszłości pukające do drzwi. Przemilczane kłamstwo, które nie daje o sobie zapomnieć. Agnieszka Janiszewska powraca z kolejną wielopokoleniową sagą rodzinną zamkniętą w nierozerwalnej dylogii, która niesie ze sobą smak prawdziwych rodzinnych dramatów.

Ten kto nie miał jeszcze przyjemności spotkania się z literaturą autorki, w jej najnowszej powieści odkryje wszystko co najlepsze jeśli chodzi o warsztat literacki. Podobnie jest z samą historią, ale o niej później. Tymczasem przyjrzyjmy się bliżej stylowi, który przecież prowadzi nas przez dwa tomy jednej opowieści - lekki i jednocześnie konkretny język zabiera nas w niezwykle sentymentalną podróż mocno stąpającą po ziemi, w której możemy zatracić się za sprawą malowniczych opisów, wiarygodnych przeżyć bohaterów i emocji, których nie brakuje na przestrzeni obu części. To kolejna seria potwierdzająca wielki talent autorki do kreowania ponadczasowych sag rodzinnych, które zabierają nas w niezwykle tajemniczą podróż, pełną skrywanych tajemnic i żalu kierowanego w stronę utraconej przeszłości.

Powyższa historia to opowieść o rodzinie, która nie powinna stanowić wzoru do naśladowania. Dzieciństwo małej Adrianny okazało się bowiem naznaczone tragedią, która zapoczątkowała jej niechęć do rodziny. Przez całą młodość jej serce przepełnione było bólem i stratą za młodszym braciszkiem, niechęcią kierowaną w stronę bezwzględnej macochy i chłodną obojętnością w stosunku do pozbawionego uczuć ojca. Po latach wyrzuty sumienia zmuszają już dojrzałą Adriannę do ponownego przeanalizowania swojego życia. Wówczas odkrywa, że jej rodzina skrywała wiele nieodkrytych sekretów, których nadszedł czas na ostateczne wyjaśnienie. Czy to koniec rodzinnych tragedii?

Po latach, głęboko skrywane tajemnice wychodzą na światło dnia. Szokują, budzą skrajne emocje i przede wszystkim trzymają czytelnika w napięciu. To powieść czysto obyczajowa, przepełniona ludzkimi dramatami, jednak bardzo wyraźna w swojej historii i przesłaniu. Opowiada o trudach życia, błędnych decyzjach i ich konsekwencjach, które nie cichną nawet po wielu latach co dostrzec możemy w drugim tomie, gdy do głosu zostaje dopuszczona Ula, wnuczka Adrianny. Dziewczyna otwiera kolejny rozdział wielopokoleniowych sekretów i na nowo otwiera Puszkę Pandory w postaci bólu i cierpienia rodziny Borzęckich i Rawickich. Czy to ostatni rozdział dla tych wydarzeń, czy ostateczni wszystko się wyjaśni i pozwoli tym, którzy przetrwali odetchnąć bez poczucia winy?

Podwarszawski dworek, powojenne czasy, lata 50-te XX wieku. Oto klimat tej powieści oparty na przeszłości, traumie i aktualnych wydarzeniach. Chociaż dylogia otwiera przed czytelnikiem przede wszystkim wielki motyw problemów sprzed lat i przemilczanej prawdy, znajdziecie tuta także wiele ponadczasowych wątków: konfliktu pokoleniowego, trudów rodzicielstwa w przypadku Adrianny i jej córek, poszukiwaniu prawdy mimo poczucia zranienia, dążenia do szczęścia wbrew wszelkim oczekiwaniom. To powieść prowadzona na dwóch płaszczyznach - współczesności i teraźniejszości, opowiadająca o losach niezwykle wiarygodnych bohaterów, mieszkających tuż obok nas, nacechowana masą sprzecznych emocji i niezwykle przejmująca, na stałe zapadająca w pamięć czytelnika.

"Urok późnego lata" to kolejna doskonała dylogia w dorobku autorki. Napisana z sercem, oddaje wszystko to co saga rodzinna powinna zawierać. Zabiera nas w sentymentalną podróż do niezwykle klimatycznej przeszłości oraz mocno stąpając po ziemi współczesnych wydarzeń pokazuje namnażające się problemy związane z jedną błędnie podjętą decyzją. Powolna, spokojna - choć w żadnym wypadku nudna - historia opowiada o prawdziwym życiu, o miłości, stracie i odkupieniu.