"Córki marionetek" Maria Ernestam

Autor: Maria Ernestam

Tytuł: Córki marionetek

Tytuł oryginału: Marionetternas dottrar

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 432

Wielokrotnie opisy książek sprawiały, że podążałam zupełnie innym torem. Gubiłam się i odnajdywałam inną historię, niż ta zapowiadana. Tym razem opis z okładki głosił: "literacki majstersztyk" - a ja, świeżo po lekturze, nie mogę się z nim nie zgodzić.

Pewnego letniego popołudnia Mariana dokonuje mrożącego krew w żyłach odkrycia - na karuzeli, do jednego z drewnianych koni przywiązano jej ojca. Śmiertelnie postrzelonego. Wiele lat później, dorosła już Mariana wciąż nie potrafi zapomnieć widoku zakrwawionej koszuli ojca i jego martwych oczu. Z wielką pasją i oddaniem prowadzi sklep z zabawkami, który jest w rodzinie od pokoleń, podobnie jak karuzela, ta sama która trzydzieści lat temu była świadkiem tragicznych wydarzeń. Jednak pozornie spokojne życie kobiety przerywa pojawienie się w miasteczku Amnona Goldsteina - Amerykanina, który szybko zjednuje sobie mieszkańców i wypytuje o przeszłość.

"Pomoc jest pomocą tylko w tedy, gdy jest chciana."

Mariana wiedzie spokojne życie, przeplatane monotonią dni. Prowadzi sklep z zabawkami, w którym można znaleźć wszystko - od książek po zabytkowe marionetki. W wiosenne i letnie dni ku uciesze mieszkańców budzi także do życia starą karuzelę. Mariana okazała się główną bohaterką - a także i narratorką - która bardzo szybko potrafi sobie zjednać sympatię każdego, zarówno mieszkańców miasteczka jak i samego czytelnika. Jest bardzo złożoną postacią, wciąż nie potrafi zapomnieć tragedii, ale radzi sobie z tym jak może. Ma u boku dwie siostry - Elenę i Karolinę, a wszystkie trzy różnią się od siebie całkowicie, jednocześnie jakby się uzupełniając. Siostrzana miłość wręcz przepełnia tą książkę w subtelny, ale i dosadny sposób. Nie wiem jakich czarów użyła autorka, ale zaczarowała swoich bohaterów zmieniając ich płaskie pierwowzory w bogate emocjonalnie i wielowymiarowe postacie. Całość wzbogaciła cudownym, przeszywającym klimatem wypełnionym opowiadanymi przez Marainę bajkami.

Książka osadzona jest w ramach thrillera psychologicznego z naciskiem na psychologię, a z umniejszeniem thrillera. W powietrzu wisi wyczuwalne napięcie, ale w samej fabule pojawiło się niewiele zaskakujących momentów. Jednak kiedy miały już one swoje miejsce, wyjaśnianie ich stawało się dla mnie priorytetem. Spokojne życie Mariany kontrastuje z licznymi wydarzeniami - są podrzucone zwierzęce odpadki i niewyjaśnione wypadki, ale tak naprawdę to temat fabuły ma tutaj kluczowe znaczenie. Krąży wokół miasteczkowej mentalności, zarówno tej współczesnej, jak i przeszłej, która musi zmierzyć się z demonami przeszłości. Zdradzając prawdziwy temat książki prawdopodobnie popełniłabym spojlerowe samobójstwo, bo właśnie ten stan niewiedzy trzyma w napięciu, dlatego nie wspomnę, że w towarzystwie znalazły się wzruszenie, smutek, strach i dreszcz przerażenia zmieszany z jednym wielkim niedowierzaniem. Nawet mnie nie proście. Koniecznie na własnej skórze przekonajcie się gdzie tkwi sekret doskonałości tej lektury i jak daleko może sięgać ludzka podłość.

"Że nic nigdy nie ma końca. Że śnieg na wiosnę topnieje i kapie z drzewa. I tak co roku. To obietnica, która zawsze się spełnia, i w niej jest odpowiedź, dlaczego mimo smutków, zawodów i marnych prób rozwiązania kolejnej zagadki, pomimo wszystkich nieudanych rzutów kością, mamy siłę iść dalej."

Maria Ernestam powołała do życia wyjątkowych bohaterów, opracowała wzbudzającą podziw fabułę i dotknęła tematu, który jest jak muzyka ciszy - subtelny, a jednocześnie mający moc burzenia murów. Nie jestem pewna czy po lekturze tej książki jestem bardziej zachwycona, czy wstrząśnięta. To lektura, której zadaniem jest poruszyć do głębi, wzbudzić niekłamany zachwyt i wycisnąć z oczu łzy. Wszystkie te emocje towarzyszyły mi podczas lektury i jeszcze długi czas po jej skończeniu. "Córki marionetek" to książka, o której nie chce się zapominać. I nie powinno, zważywszy na fakt, że inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami.

Ocena: 5/6

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.