"I wciąż ją kocham" Nicholas Sparks

"I wciąż ją kocham" Nicholas Sparks, Wyd. Albatros, Tytuł oryginału: Dear John, Str. 350

Sparks to... po prostu Sparks. Miewa swoje wzloty i upadki. Raz pisze fantastyczne historie ("Ostatnia piosenka", "Najdłuższa podróż") raz mało ciekawe opowieści ("Pamiętnik"). Nie do końca przepadam za jego twórczością, więc nie pytajcie mnie dlaczego sięgam po jego książki, bo po prostu nie wiem. Liczę chyba na to, że znajdzie się wśród nich kolejna perełka.

"I wciąż ją kocham" to historia opowiedziana w pierwszoosobowej narracji Johna Tyree, który rozpoczyna swoją opowieść od miejsca w którym się znajduje, ale nie oszczędza czytelnikowi historii z dzieciństwa i opowieści na temat ojca. John przeżył młodzieńczy bunt, który nie zaprowadził go daleko, a gdy okazało się, że nie ma większych szans na zdobycie wyższego wykształcenia zaciągnął się do armii. Kiedy przyjeżdża na dwutygodniowy wolny okres do domu i spotyka Savannah, która przyjechała budować domy w ramach wolontariatu, jego postrzeganie własnego życia zaczyna się zmieniać.

"Prawdziwa miłość oznacza,że zależy ci na szczęściu drugiego człowieka bardziej niż na własnym, bez względu na to, przed jak bolesnymi wyborami stajesz."

Cieszę się, że to opowieść z perspektywy Johna, bo gdyby narracja była w rękach Savannah jestem pewna, że nie dobrnęłabym do końca książki. Znacie typ dziewczyn, które próbują zbawić świat, są nad wyraz milutkie i nigdy, ale to przenigdy się nie złoszczą? Savannah jest reprezentantką wszystkich tych cech. Naiwność aż od niej bije rażącym blaskiem, a za każdym razem gdy któryś z bohaterów wspominał, że to bardzo inteligentna dziewczyna, miałam ochotę zabić go śmiechem. Kreacja Savannah to całkowita porażka - słaba bohaterka, która chociaż ma własne zdanie, to porzuca je na rzecz innych - oto przykład uległości jakiej jeszcze nie znacie. Mimo wszystko mam wrażenie, że idealnie pasuje do Johna, który jest całkowicie pozbawiony wyrazu, płaski i taki po porostu nijaki (przecież jest tylko prostym żołnierzem armii, no ludzie! Trzeba być wyrozumiałym).

Styl Sparksa pozostawia wiele do życzenia. W jego książkach nie ma sensu szukać szybkiej akcji, zwariowanego tempa, czy choćby zaskakujących scen. Wszystko toczy się powolnym rytmem i nikomu nigdzie się nie spieszy. John Tyree to członek armii, a kiedy opisywał akcje na froncie miałam wrażenie, że jest nią zainteresowany w takim samym stopniu jak ja. Brak jakiegokolwiek życia. Rozumiem, że autor słynie z pięknych wątków o miłości, ale czy to nie jest tematyka, która wymaga największego, emocjonalnego zaangażowania ze strony pisarza a dopiero później czytelnika? W przypadku miłości Johna i Savannah mam mieszane uczucia - "kocham cię" pojawia się po dwóch dniach znajomości. Uczucie pomiędzy bohaterami jest widoczne jak przezroczysta nitka, a w połączeniu z drewnianym stylem autora całość to usypiająca porażka.

"Kiedy myślę o Tobie, mimo woli się uśmiecham, wiedząc, że w pewien sposób mnie dopełniasz. Kocham Cię, nie tylko teraz, lecz na zawsze, i marzę o dniu, kiedy znowu weźmiesz mnie w ramiona."

O święta naiwności. Nie wiem czy to ja jestem tak romantyczna jak noga od stołu, czy to Sparks jest taki beznamiętny. "I wciąż ją kocham" to nudna, pozbawiona wyrazu historia o niczym. Nie mówiąc już o tym, że prolog to jeden, wielki spojler zakończenia. Znam Sparksa od dwóch stron - tej lepszej i tej gorszej, ale tym razem niestety ponownie schylam się ku tej drugiej.

Ocena: 2/6