"Uwięziona w bursztynie" Diana Gabaldon

"Uwięziona w bursztynie" Diana Gabaldon, 

Tyt. oryg. "Dragonfly in Amber", Wyd. Świat Książki, Str. 837

Pierwszy tom serii Outlander pochłonął mnie bez reszty, ale do kolejnego podeszłam sceptycznie - jak głoszą recenzenci podobno to najgorsza część przygód Claire. 

Przy pierwszym spotkaniu Claire nie do końca przypadła mi do gustu - była bohaterką zbyt naiwną, a jej postać rozwinęła się dopiero po pewnym czasie. Teraz mogłam śledzić jej dalsze losy bez żadnego problemu. Kobieta w końcu się otworzyła, pokazała, że nie brakuje jej inteligencji i - to co uwielbiam najbardziej - nie zawsze była poważna, żonglowała ironią i wzbudzała momenty szczerego śmiechu. Pracując z siostrą Hildegardą w klasztornym szpitalu wykazała się błyskotliwością i silną osobowością dzięki czemu zyskała w moich oczach.

"Kiedy stanę przed obliczem Boga, powiem tylko jedno, co jest przeciwwagą dla całej reszty. Panie Boże, dałeś mi niezwykłą kobietę. I kochałem ją ponad życie!"

Fantastyczny wątek romantyczny pomiędzy Claire i Jamie, który w pierwszej części przyćmił wszystko inne tym razem ponownie wkracza na scenę, ale ustępuje miejsca innym wydarzeniom. Tym razem to nie Szkocja staje się głównym tłem wydarzeń, a XVIIIw. Paryż z całym swoim dworskim zapasem intryg. Claire i Jamie'mu przyszło się z zmierzyć z zupełnie inną rzeczywistością: przed nimi ujawnił się dworski styl - szyk i elegancja. Pojawia się jeszcze więcej spisków, prowokacji, zasadzek i problemów z którymi przyszło się zmierzyć tej dwójce. Zaskakujące zwroty akcji nadają książce lekkiego pazura, który rozprasza spokojną atmosferę.

To co najbardziej urzeka w książkach Gabaldon to niekłamana rzeczywistość, okrutna prawda o świecie - jaki by on nie był. Autorka bez skrępowania opisuje brutalne wydarzenia, opisuje sceny erotyczne z precyzją godną pozazdroszczenia autorkom powieści z tego gatunku, ale robi to z przekorą mieszając w całość humor i ironię, przez co mocne sceny łóżkowe nie wywołują litości. A gdyby komuś znudziła się cała ta otoczka bezwstydnych zagrań pojawiły się momenty lekkiego absurdu, fragmenty z mniej poważnym obliczem - psotne i radosne.

Seria utrzymana jest w tonacji historyczno-przygodowej z nutą fantastyki i mocniejszą dawką romansu, ale bezsprzecznie to realie świata opisywane przez Gabaldon z taką precyzją i obrazowością przyciągają uwagę. Claire w Paryżu realizuje się zawodowo, odkrywa zakamarki medycyny, pojawiają się różne fakty z zakresu chorób i zdrowia, ale to nie wszystko - podobnie jak w tomie pierwszym, także tym razem przed czytelnikiem otworzył się świat ludzkiej mentalności opisywanych czasów, ich lęki i pragnienia oraz dążenia realizowane zgodnie z objętymi zasadami.

"Przynajmniej pachniesz jak kobieta, a nie jakiś przeklęty kwiatek. Co ty sobie wyobrażasz. Jestem mężczyzną, nie bąkiem! Umyj się wreszcie, żebym mógł podejść do ciebie bliżej."

"Uwięziona w bursztynie" nie okazała się tak złą kontynuacją jak zapowiadano. Właściwie to bawiłam się przy niej równie dobrze jak przy pierwszym tomie. Wielowątkowa fabuła wciąga do świata XVIIIw. Paryża, pogrąża czytelnika w plątaninie intryg i nieoczekiwanych zwrotów akcji oraz zapewnia momenty autentycznego rozbawienia. Tym, którzy dopiero planują swoją przygodę z drugim tomem polecam od razu uzbroić się w część trzecią - uwierzcie mi, po takim zakończeniu warto mieć na podorędziu kontynuację.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Świat Książki.