"Coś świętego" Sarah Dessen

"Coś świętego" Sarah Dessen, Tyt. oryg. Saint Anything, Wyd. Harper Collins, Str. 382

"Dopiero wtedy wysunęłam rękę. Myślę, że to zrozumiałe. Po prostu w tamtej chwili, pragnęłam się kogoś trzymać."

Są w świecie literackim tacy autorzy, po których książki sięgamy w ciemno. Chociaż wiemy, że mają swoje wady i nie boimy się o nich głośno mówić, to wciąż na nowo decydujemy się na kolejne lektury.

Jedynym problemem Dessen jest jej słabe zaangażowanie emocjonalne w to co pisze. To widać, bo czasami dobra akcja rozmywa się, pozbawiona uczuć i głębszych emocji. Nie dzieje się to często, ale wystarczająco by móc zrazić do siebie mało wytrwałego czytelnika. Sama zawsze chętnie sięgam po książki autorki z czystej ciekawości, ale mam się na baczności i podchodzę sceptycznie do każdej nowej historii. Piszę o tym, ponieważ tym razem również wychwyciłam kilka scen, które mogłoby okazać się znacznie lepsze, gdyby autorka włożyła w nie więcej serca. Nie chodzi o to, że były złe - one po prostu były pospolite, a przecież nie o to tutaj chodzi.

Nie chcę jednak żebyście pomyśleli, że książki autorki nie są godne uwagi. Wręcz przeciwnie! To pisarka, którą mogłabym zaliczyć do jednego grona razem z Quickiem, Greenem czy dopiero początkującą Kasie West. Wszyscy ci autorzy piszą dla starszej młodzieży po to, by nie tylko dzielić się swoimi niesamowitymi historiami, ale również przekazać coś więcej, dzięki czemu zostaną zapamiętani, bo przy każdej lekturze tych autorów pojawia się nadzieja, że to co przekazują zmieni świat.

Wiem, że brzmi to trochę melodramatycznie, więc od razu zaznaczę, że Dessen nie robi nam rewolucji w głowie i nie przestawia nam szarych komórek, tylko subtelnie pokazuje, że są na świecie rzeczy naprawdę nie w porządku. Na przykładzie Sydney przedstawiła problem wyobcowania i niedowartościowania. Zagubiona dziewczyna marząc o uznaniu ze strony rodziny zawsze bała się wyjść ze swojego cienia, bo przyćmiewał ją brat - idealny w każdym calu. Ale czy rodzice nie powinni kochać swoich dzieci jednakowo? Właśnie jak się okazuje, nie zawsze jest to regułą. Więc uciekając od swojego mało ciekawego życia Sydney trafia na rodzinę Chathamów i tam poznaje smak prawdziwej przyjaźni.

Polubiłam Sydney i znienawidziłam jej rodzinę - chociaż właściwie okazała się dla mnie nieszkodliwa, to wpływ jaki miała na swoją córkę okazał się dla mnie kompletnie nie do przyjęcia. Więc tym samym zaangażowałam się emocjonalnie w rozgrywane wydarzenia i kibicowałam głównej bohaterce w odnalezieniu własnego miejsca w świecie. I chociaż sama fabuła nie okazała się szczególnie bogata w wątki - prowadzona raczej jednym torem - pokazała wszystko to co istotne, że gdzieś w świecie każdy z nas ma swoje miejsce: a czekają tam przyjaźnie, miłość, akceptacja i szczęście.

"Coś świętego" to lektura bardzo podobna do wcześniejszych książek Dessen. Chociaż zmienili się bohaterowie i wydarzenia, to motyw zostaje ten sam - odnalezienie siebie w miejscu, którego nie możemy nazwać swoim domem, poszukiwanie akceptacji i odnalezienie miłości, takiej zupełnie nieskomplikowanej, bez wielkich porywów serca a bardziej zrównoważonej i stabilnej, która niesie ze sobą poczucie bezpieczeństwa. Myślę, że fani autorki nie zawiodą się na tej historii, a ci którzy dopiero rozpoczynają swoją przygodę z jej książkami, zechcą sięgnąć po kolejne jej powieści.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Harper Collins.