"Nie myśl, że znikną" Marcin Grygier

"Nie myśl, że znikną" Marcin Grygier, Wyd. Prószyński i S-ka, Str. 448

"Ten zapach przywołał wspomnienia i obudził coś przyjemnego, czego nie mógł zidentyfikować, ale pomyślał, że chyba chce więcej. Może… Kto wie?"

Cykl Marcina Grygiera otwiera "Nie patrz w tamtą stronę" - dobra historia kryminalna z dreszczykiem w tle. Drugi tom to kolejna porcja intrygującego pościgu za mordercą i choć fabuła jest zupełnie inna od poprzedniczki, te dwie książki mają ze sobą jedną wspólną cechę: głównego bohatera, który przejawia się jako pierwszoplanowa postać cyklu. 

Komisarz Walter to człowiek, którego nie da się nie lubić. Tak naprawdę bardzo nie lubię podobnych charakterów - nałogowy alkoholik, który ledwo przyznaje się do tego, że ma problem, zamknięty w sobie nudziarz i siejący melodramat po stracie rodziny facet bez ambicji. A jednak potrafi rozwiązać każdą zagadkę - drąży i drąży tak, że czytelnik wierci się na kanapie, bo odczuwa niemożną potrzebę uciekania wzrokiem w bok, jakby sam czuł się podejrzanym. Za to właśnie lubię tego bohatera, ale tak naprawdę nie mam mu za złe żadnej z wyżej wymienionych cech. Jest jaki jest, trochę drażniący, ale przy tym bardziej ludzki. Duży wpływ ma na niego partnerka zawodowa, która nie spuszcza go z oka i motywuje do bycia lepszą wersją siebie. I choć Walter wciąż cierpi po stracie ukochanej żony i córki zaczyna wyczuwać w powietrzu delikatną nutę głębszego uczucia. 

"Nie myśl, że znikną" to kolejna historia z morderstwem na pierwszej stronie. Autor lubi rozpoczynać swoje książki z przytupem i chwała mu za to, bo ja bardzo podobne książki lubię czytać. Szczególnie, gdy znalezione ciało nie pozostawia po sobie niemal żadnych poszlak. Podobnie jak w tym przypadku, gdzie grupa chłopców odnalazła zmasakrowane ciało biznesmena, który za życia wiódł dostatnie chwile, ale po śmierci został naprawdę upokorzony. Czy zatem pieniądze są coś warte? Jak się okazuje - niewiele, gdy śmierć puka do drzwi z uśmiechem na ustach.

To już druga książka autora a ja martwię się tym, by cykl zbyt szybko się nie zakończył. Marcin Grygier ma pomysł na to o czym pisze i wie jak zakręcić czytelnikiem by ten zbyt szybko nie rozwiązał zagadki. Jego książki czyta się z czystą przyjemnością, bo wiele ślepych zaułków stanowi główną atrakcje cyklu.W dodatku już drugi raz przekonałam się, że z pozoru nic nieznacząca relacja na linii poszukiwany-morderca, bardzo szybko może przerodzić się w chorą zależność. To wzmacnia napięcie w książce, bo czytelnik przede wszystkim podąża tropem seryjnego mordercy a dopiero później myśli o głównym bohaterze, który tego mordercę śledzi.

Po raz kolejny mogę śmiało napisać, że to naprawdę dobrze rokujący cykl. Widać, że autor pnie się w górę nie tylko z pomysłem, ale i stylem. Poprawił niewielkie błędy widoczne w pierwszym tomie i dopracował swoją drugą historię, więc pozostaje mi mieć nadzieje, że trzecia część będzie jeszcze lepsza. To typowa seria kryminalna: ścigany i szukający, a jednak warta uwagi i idealna dla wszystkich fanów rasowych książek swojego gatunku.