"Will Grayson, Will Grayson" John Green, David Levithan

Autor: John Green, David Levithan

Tytuł: Will Grayson, Will Grayson

Tytuł oryginału: Will Grayson, Will Grayson

Wydawnictwo: Bukowy Las

Liczba stron: 365

Wciąż pozostaje dla mnie zagadką, dlaczego sięgam po książki Greena. Autora zna zapewne każdy szanujący się mol książkowy, chociażby ze słyszenia a Levithan przypuszczalnie niebawem wyjdzie z cienia Greena. Tymczasem panowie w duecie napisali książkę o tematyce nie łatwej, a jednocześnie wartej uwagi. Czy podołali zadaniu?

Pojawił się najpierw Will Grayson - żyjący według zasad: 1. siedzieć cicho, 2. niczym się nie przejmować. Will przyjaźni się z Kruchym, nieustannie zakochanym, całkowicie zadeklarowanym gejem i próbuje związać się z Jane, która może jest a może nie jest homoseksualna. Kto to wie? po Willu Graysonie przyszedł czas na willa graysona - chłopaka samotnego, przepełnionego bólem, przyjaźniącego się z ograniczoną intelektualnie, zarozumiałą i egoistyczną maurą, prawdopodobnie zakochanego w isaacu, koledze z internetu.

"gdy coś raz się stłucze, nie da się tego z powrotem skleić. ponieważ gubią się gdzieś małe kawałeczki i krawędzie nie pasują do siebie, nawet gdyby chciały. cały kształt się zmienia."

Bohaterowie połączeni identycznym imieniem różnią się od siebie jak tylko się da. W przypadku Willa Graysona - pustego, ograniczonego emocjonalnie (i może umysłowo?) nie jestem w stanie napisać nic miłego. Kroczy jak cień za Kruchym, który ma na własność prywatny mózg Kubusia Puchatka i wiecznie na wszystko narzeka, a w ogóle nie potrafi zająć się sam sobą. Biedny, nieszczęśliwy i zapomniany Will Grayson - bezbarwna forma nudnego bohatera. Zdecydowanie lepiej w zestawieniu wypada will grayson ze swoimi rodzinnymi problemami, który wydaje się bardziej szczery i chyba najwłaściwszy w tej książce. Szuka szczęścia, zrozumienia i próbuje się odnaleźć w nowej sytuacji, czego kompletnie nie ułatwia mu Maura - przyjaciółka od siedmiu boleści, której nawet nie warto wymieniać z imienia. Jedynie will grayson ratuje cały ten zjednoczony klub bohaterów ograniczonych i pustych przyciągając swoją postawą uwagę i nadając bezsensownej fabule jakiegoś, minimalnego znaczenia.

Teraz już przynajmniej rozumiem, dlaczego książki Greena kompletnie do mnie nie trafiają (poza "Gwiazd naszych wina"). Tworzy fantastycznych bohaterów, obdarzonych charyzmą i wszystkimi cechami, z którymi momentalnie można się utożsamić a następnie bezwzględnie i okrutnie ich szufladkuje. "Will Grayson, Will Grayson" jest tego idealnym przykładem. Panowie podjęli się sztuki nie łatwej, bo obrali sobie temat trudny i wymagający konkretnego podejścia. Homoseksualizm ostatnio pojawił się na tapecie wszystkich i wszystkiego, więc autorzy trafili w świeży temat, ale zapomnieli o tym, że nie piszą rozprawki na temat: dlaczego lubię, a dlaczego nie lubię, tylko tworzą historię dla młodzieży. W rezultacie homoseksualny temat został przez nich potraktowany z góry a sami bohaterowie przyjęli na siebie wszelkie znane stereotypowe role. 

"[...] masz wpływ na wybór swoich przyjaciół, masz wpływ na kształt swojego nosa, ale nie masz wpływu na kształt nosa swoich przyjaciół."

To kolejna książka Greena, w której nie potrafię jednoznacznie stwierdzić o co właściwie chodziło. Sens w tym przypadku jest całkowicie ulotny. O ile will grayson ratuje swoją postacią innych, tak zamiłowanie do pisania rozdziałów z jego udziałem nie używając wielkich liter jest niewybaczalne. Rozumiem, że miało to podziałać jako samoświadomość bohatera, w której to narracji przekazuje swoją wartość na poziomie małej litery, ale naprawdę. Cieszę się, że w fabule zagościło trochę sarkazmu i ironii wywołując krótkie chwile śmiechu czy uśmiechu, bo to rozładowało trochę sytuację i uspokajało moje rozdrażnienie. 

"Will Grayson, Will Grayson" nie zachwyca, nie powala na kolana, nie wywołuje zawrotów głowy. Momentami zabawna - co się chwali, ironiczna - jeszcze lepiej, ale i przerośnięta formą i za bardzo stereotypowa. Lekka historia do poczytania na raz, bez chęci powrotu i nie wywołująca głębszych przemyśleń.  Lepsza od "19 razy Katherine" słabsza od "Papierowych miast", plasująca się gdzieś na niższej pozycji w twórczości Greena.

Ocena: 3/6