Choroba nie zawsze jest wyrokiem.
Charakter każdego z nas jest inny i nie do podrobienia. Dzięki temu każdy wyróżnia się indywidualną osobowością. Tylko co w przypadku, gdy w naszą podświadomość wkrada się także choroba?
Monika Luna zaprasza nas do interakcji z fabułą, która porusza ważną kwestię. Nie obawiajcie się jednak nachalnej i narzucającej czytelnikowi swoje relacje opowieści, a skupcie się na samej treści, która ma wiele do powiedzenia. To spokojna, nastawiona na smaczne poczucie humoru lektura pełna ukrytych znaczeń, w której liczy się przede wszystkim przypadek głównej bohaterki. Prostym językiem, z naciskiem na odpowiedni klimat otaczającej nas akcji oraz kreując w pełni wiarygodną sylwetkę postaci, autorka zaprasza nas do odpowiedzenia na kilka pytań, na które sama nie udziela jasnych wskazówek. To od nas zależy jak zinterpretujemy losy bohaterki i czy zdecydujemy się postawić na jej miejscu.
Monika prawie dwadzieścia lat mieszka w Republice Południowej Afryki. Tam żyje i uczy się tamtejszej kultury, ale jednocześnie próbuje funkcjonować w zgodzie z samą sobą. Od dawna jej codzienność determinuje skrajność, uzależniona od humorów każdego dnia. Jeszcze do niedawna Monika nie zdawała sobie sprawy z tego co ją czeka aż pewnego dnia ktoś zdiagnozował u niej chorobą efektywno-dwubiegunową. I wówczas okazało się skąd te nagłe zmiany charakteru i ciężkie depresje. Kobieta odczuła ulgę, ponieważ zrozumiała siebie, własne huśtawki nastrojów a także miała perspektywę dalszego leczenia.
Autorka nie narzuca nam swoich racji i nie prowadzi poradnika jak żyć z osobą zmagającą się z chorobą, a pokazuje jedynie, że to trudna diagnoza, która wciąż wydaje się tematem tabu. Na przykładzie Moniki dostrzegamy, że świat nie musi wydawać się ponury, gdy ktoś walczy z chorobą afektywno-dwubiegunową i przy odpowiednim leczeniu każdy z nas może być w pełni szczęśliwy. Możemy zatem utożsamić się z bohaterką, zrozumieć jej zmagania i trzymać kciuki za to, by odnalazła szczęście, jednocześnie nie czując się zmuszeni do konkretnej interpretacji jej zachowań. Autorka postawiła na lekkość, empatię wobec Moniki a także wprowadziła porcję humoru, który rozładowywał napięcie, by pokazać, że depresja, myśli samobójcze i trudne chwile w przypadku choroby afektywno-dwubiegunowej to nie jest wyznacznik naszego życia a osoby zmagające się z tym nie są osamotnione.
"Wpadki zdiagnozowanej wariatki cz. I Czadowe życie" to książka, która podnosi na duchu i daje nadzieję, że nawet ten kto zmaga się z powyższą chorobą może wyjść na prostą. Trudno jest otaczać się kolejnymi problemami, których nie rozumie nawet sam właściciel A dzięki podobnym tytułom czytelnik może lepiej zrozumieć otaczającą go społeczność. Książka została napisana z pomysłem i odpowiednią dozą inteligencji, by nie narzucać czytelników własnych wartości a jedynie pozwala wchodzić w interakcję z treścią i wysnuwać własne wnioski. Spokojna, prosta w odbiorze a jednak poruszająca ponadczasowe wartości książka, której zdecydowanie warto dać szansę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz