"Córka generała" Magdalena Witkiewicz

 "Córka generała" Magdalena Witkiewicz, Wyd. Skarpa Warszawska, Str. 382

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami poruszająca opowieść o trudnej miłości w cieniu walki o przetrwanie.

W polskich powieściach uwielbiam to, że rozgrywają się w miejscach, które znam, lubię, które widziałam na własne oczy. Znacznie lepiej jest mi wtedy odnaleźć się w fabule, podążać tropem bohaterów czy wyobrażać sobie opisane miejsca. A w dłoniach Magdaleny Witkiewicz miejsca te są zawsze żywe, opisane pocztówkowo - tak, że czytelnik czuje jakby zajmował miejsce u boku opisywanych postaci.

Najnowsza powieść autorki niesie ze sobą poczucie innej niż te, które wyszły spod jej pióra do tej pory. Wciąż możemy mówić o pięknej romantyczno-obyczajowej scenerii, ale tym razem popartej prawdziwymi wydarzeniami co zawsze mocniej działa na naszą wyobraźnię. W połączeniu z pięknym stylem, autorki, obrazowością, ręką do przedstawiania wiarygodnych emocji oraz dojrzałych bohaterów otrzymujemy obraz miłości pełnej wyzwań, ale jednocześnie pięknej i pokonującej wszelkie bariery.

Fabuła jest piękna, ale niestety również bolesna. Opowiada o czasach traumatycznych i bezwzględnych, kiedy Hitler rozsiewał swoje toksyczne poglądy a granice człowieczeństwa zacierały się zaskakująco łatwo. Autorka idealnie w punkt oddała grozę ludzkich działań czającą się w ruchach bohaterów i bolesne uczucie kiełkujące w najmniej oczekiwanym momencie. Andrzej i Elisa zakochali się w sobie bez opamiętania, ale ona była córką emerytowanego niemieckiego generała a on nieakceptowanym przez niego Polakiem. Generał von Hummel nie siedział biernie tylko walczyło o to co jego zdaniem dla Elisy było najlepsze. I zaszkodził tym wszystkim dookoła.

Poznajemy wersję wydarzeń z perspektywy licznych bohaterów, zatem z każdej strony zostajemy zarzuceni dość szczegółowym obrazem tego co się dzieje. Bardzo lubię podobny zabieg, więc z przyjemnością poznawałam również bohaterów reprezentujących konkretne wartości. Trzymałam kciuki za Andrzeja i Elisę kibicując im ile sił, ale niestety liczyłam się również z niekoniecznie szczęśliwym zakończeniem, ponieważ to nie romans dyktował tutaj warunki a proza życia uchwycona co prawda bardzo dobrze, ale jednocześnie smutno i nostalgicznie.

"Córka generała" zachwyca paletą przeróżnych emocji. Obdarzyłam bohaterów sympatią, pokochałam ich historię i przewracałam strony w zawrotnym tempie, bo musiałam jak najszybciej dowiedzieć się jak to wszystko się zakończy. Magdalena Witkiewicz po raz kolejny pokazała klasę, tym razem serwując powieść mocniejszą w przesłaniu, ponieważ niosącą poczucie, że cała historia mogła wydarzyć się naprawdę. Fanom autorki i nie tylko - polecam!