"Dygot" Jakub Małecki

"Dygot" Jakub Małecki, Wyd. SQN, Str. 320

 

 Porywająca opowieść o pięknie i okrucieństwie polskiej prowincji.

Chwała Wydawnictwom za wznowienia książek. W natłoku przeróżnych lektur nie da się po prostu przeczytać wszystkiego a czasami nawet te książki, które mamy na liście do przeczytania odchodzą w niepamięć przy przeglądaniu kolejnych zapowiedzi. "Dygot" był moim priorytetem przez długi czas, później odszedł w zapomnienie aż do wznowienia w nowej szacie graficznej. Nie mogłam już odkładać lektury na później i w końcu zdecydowałam się sięgnąć po twórczość Jakuba Małeckiego.

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to świetne poprowadzenie akcji. Czytelnik od pierwszych stron ma poczucie, że trzyma w swoich dłoniach historię dojrzałą, mądrą i ponadczasową. W dodatku styl autora jest lekki, ale dosadny, błyskotliwy, opisowy, bardzo trafny, gdy oddaje tu i teraz dla wszystkich bohaterów swojej powieści.

Myślę, że każdy czytelnik oceni tą powieść bardzo indywidualnie. Ten kto od lat żyje na wsi zrozumie dosadność mieszkańców oraz ich specyfikę, ten kto mieszka w mieście przełoży prowincjonalność na pęd wielkiego świata. Jednak niezależnie od miejsca zamieszkania każdy będzie podziwiał dopracowane w punkt kreacje bohaterów, ich mentalność czy podejście do rozgrywanych wydarzeń.

Powieść składa się z klatek, obserwujemy po kolei życie mieszkańców polskiej prowincji, dwie rodziny które z czasem łączą się w jedną spójną opowieść. Losy Geldów i Łabendowiczów naznaczone nieprzemyślanymi decyzjami oraz otaczającymi ich klątwami zaskakują czytelnika obsesjami bohaterów oraz ich uporem. A wszystko to powstaje w płomieniach lęku przed niepewnym jutrem, poczuciu wyższości nad innymi, walką o lepsze życie dla siebie oraz swojej rodziny. I chociaż czuć w tym silny posmak egoizmu, nie jest tak źle jak się wydaje.

Podobał mi się zamysł autora, jeszcze bardziej wykonanie. Perfekcyjnie połączył losy dwóch niezależnych rodzin, stworzył powieść pełną wartości oraz ponadczasowych znaczeń. "Dygot" broni się prostą formą i głębią przekazuj, jest melancholijna, ale i nieustannie trzymająca w napięciu. Cieszę się, że w końcu dałam jej szansę, bo tą książkę powinien przeczytać każdy z nas.