"Wilczyca" Katarzyna Berenika Miszczuk

"Wilczyca" Katarzyna Berenika Miszczuk, Wyd. W.A.B., Str. 416

"Właśnie po to są przyjaciele - żeby rozumieli cię lepiej, niż ty sam siebie rozumiesz."

Drugi tom wilczej serii od Katarzyny Bereniki Miszczuk to kontynuacja wydarzeń tuż po finale pierwszej części. Co wydarzyło się z bohaterami? Czy przetrwali najgorsze, by teraz móc cieszyć się wspólnym szczęściem?

Przyznaję, że pierwszy tom był ciekawy, ale niekoniecznie wciągający. Absolutnie nie żałuję lektury, jednak mając w głowie świadomość debiutu autorki, wymagałabym choć odrobinę lepszego dopracowania. Dlatego bardzo sceptycznie podeszłam do kontynuacji, która zapowiadała się podobnie jak jej poprzedniczka - ciekawie i sympatycznie, ale bez głębszej akcji. Pomyliłam się, na szczęście. Ponieważ okazało się, że dalsze losy bohaterów nie tylko otrzymały bardziej zaawansowaną akcję, ale i kreacja bohaterów wypadła trochę lepiej.

Margo Cook oraz Max Stone, główni bohaterowie serii, po ostatnich wydarzeniach mają nadzieję, że wszystko nareszcie wróciło do normy. Nie trzeba walczyć, uciekać i martwić się o przyszłość. Instytut, który prowadził eksperymenty na nastolatkach mieszkających w małej miejscowości Wolftown - odpuścił. Margo wróciła do normy po niebezpiecznej sytuacji, a jej przyjaciółka stawała na nogi. Wszystko zatem wydawało się zmierzać w idealnym kierunku, prawda? To wszystko jednak naiwne nadzieje - pojawiają się bowiem ciała, a za nimi kryje się przecież morderca. Kto nim jest i dlaczego policja uważa, że sprawcą może być dzikie zwierzę?

W drugim tomie klimat tajemnicy zdecydowanie zyskuje na znaczeniu. W bliskim otoczeniu głównych bohaterów dzieje się coś niedobrego, a oni sami muszą stawić czoła niebezpieczeństwu. Mieszają się gatunki - powieść młodzieżowa ustępuje miejsca thrillerowi, sensacji, kryminałowi i oczywiście powieści fantastycznej, która jest kontynuacją paranormalnych istot z pierwszej części.To wszystko przełożyło się także na kreacje głównych bohaterów. Margo przestała absurdalnie patrzeć na świat i zaangażowała szare komórki, co zdecydowanie wyszło jej na dobre, a Max stał się kimś zupełnie innym - agresywnym człowiekiem, bardziej przypominającym zwierzę niż do tej pory. Czyżby naprawdę stał za tym Instytut? Ten sam który przecież zawiesił działalność?

Klimat niepewności w stosunku do dalszych wydarzeń ładnie łączy się z humorystycznymi dialogami, które skutecznie rozładowują napięcie. Zatem czas spędzony przy tej lekturze to odrobina uśmiechu, zaciekawienia i pościgu za nieuchwytnym celem, które w połączeniu z lekkim stylem i dopracowaniem wątków z pierwszej części znacznie lepiej wypadają w oczach czytelnika. Wciąż mamy do czynienia ze stosunkowo naiwną lekturą o młodzieńczych fascynacjach i nierealnych pragnieniach, ale napisanych w wystarczająco przekonujący sposób, by dać im wiarę.

"Wilczyca" to znacznie lepsza kontynuacja, którą czyta się z przyjemnością. Lekka, zupełnie niezobowiązująca, ale umilająca czas i zapewniająca kilka godzin wciągającej akcji. W porównaniu do swojej poprzedniczki wskakuje na wyższy poziom pod każdym możliwym względem - akcji, kreacji bohaterów i oczywiście samego pomysłu na fabułę. To potwierdza jedynie, że autorka słucha swoich czytelników, uczy się na błędach i rozwija swój warsztat literacki po to, by dalsze jej książki zaskakiwały nas jeszcze bardziej.